Gambia, dag 4 en 5

Yessss, ik ben bruin! Oh, toch niet, haha.. Licht eraan hoe je het bekijkt trouwens, want het stof geeft mijn huid wel een aardig (vies)bruin kleurtje!

Gisterochtend zouden we om 9 uur vertrekken, wat vanzelfsprekend al veranderde naar 10 uur. Ach, dat eventjes langer ontbijten was ook niet zo erg.. De eerste plek waar we naartoe zouden gaan was Farasuto Forest, het bos dat door onze school gesponsord wordt. Daar hebben we veel informatie gekregen over het belang van community forests, en uitleg gekregen over een aantal dieren die we daar konden vinden. Met Roy & Mamadou in de frontline liepen we door het bos heen, waar ik al meteen spijt kreeg dat ik geen lange broek had aangedaan. Blijkbaar vinden de muggen mij ontzéttend lekker, want allebei mijn benen zitten nu onder de muggenbulten. Na het zoeken van wat vogeltjes liepen we door naar een poel waar eigenlijk altijd krokodillen te vinden zijn. Zo ook vandaag, hoewel we wel de pech hadden dat er geen op de kant lagen, daar was het waarschijnlijk net iets te warm voor.

Na iets verder langs de poel te lopen kwamen we bij een stuk mangrove. Een deel van de klas bleef daar aan de rand staan, maar samen met een aantal klasgenootjes liep ik door, recht de mangrove in. Mangrove blijft toch altijd iets bijzonders om te zien, maar wat onze wandeling daar nog leuker maakte waren de verse sporen die daar in de modder stonden. Op een groot aantal plekken waren kleine pootafdrukjes te vinden, die waarschijnlijk van een kleine katachtige waren (denk aan civetkat of iets in die richting). Daar vlak in de buurt vond ik nog grote pootafdrukken, waarvan Marcel (onze Eco & Wildlife docent) het idee had dat het best wel eens hyena afdrukken konden zijn.. Wauw, hopen dat we die nog tegen gaan komen dan!

Toen we uiteindelijk de mangrove weer uit waren en even een kleine pauze hadden gehouden in de schaduw vertelde Roy (Armstrong) ons dat er in het bosje waar we naast stonden een zeer zeldzame bosuil te vinden was, die hij in zijn 30 bezoeken nog maar 1 keer gezien had. Leuke uitdaging dus! Het zou verstandiger zijn om in 2 groepen het bos in te gaan, omdat 1 grote groep de uil waarschijnlijk zou afschrikken (hij is een beetje verlegen ;-) ). Met Mamadou en nog wat klasgenootjes (allen uitgerust met een cameralens waar je U tegen zegt), liep ik als een van de eersten het bos in. Na een meter of 10 het bos in te lopen, alle blaadjes en takjes ontwijkend om zo min mogelijk geluid te maken, wees Mamadou al naar boven. Daar, helemaal bovenin tegen het bladerdak aan, zat de Afrikaanse bosuil. Een voor een liepen we net iets verder om een beter zicht te hebben op de uil en om foto’s te kunnen maken. Nu weegt mijn lensje natuurlijk niet op tegen die van mijn klasgenoten, maar ik heb hem wél op de foto staan!

Nadat uiteindelijk bijna iedereen hem had gezien liepen we weer richting de auto, waarbij we op onze route nog langs het hek kwamen dat door Helicon vorig jaar er is neergezet. Met een kleine omweg liepen we nog langs een ander hek, waarop Roy ons wees op de territoriumafbakening van de civetkat, allemaal mooie drolletjes bij een paaltje van het hek.
Toen we alles afgerond hadden in Farasuto Forest reden we met z’n allen verder richting Pitang Forest, waar een aantal maanden geleden trailcams opgehangen waren. Daar kon natuurlijk van alles op staan! Na even onze waterreserves bij te hebben gevuld bij een “hutje” begonnen we aan de wandeling. Onze wandeling door dat bos (dat overigens rond de 50 hectare groot was geloof ik) was heel erg bijzonder. Er was een groot verschil in luchtvochtigheid en begroeiing wanneer je een stuk gelopen had. Na uiteindelijk alle SD kaartjes uit de trailcams verzameld en verwisseld te hebben kwamen we weer aan bij de jeeps. Judith (van Helicon) had een lunch verzorgd, dat kon er zeker wel in na die stevige wandeling!

Terug bij het hotel kregen we even de tijd om te dineren en te douchen. Als avondprogramma stond het bekijken van alle foto’s van de trailcams op de planning. Na een frisse douche en een lekker bord Penne Carbonara verzamelden we allemaal een beetje rond de laptops bij het zwembad. Toen het eerste SD kaartje in de laptop ging moesten we wel even lachen. Die was namelijk opgehangen bij de plek waar een drinkplek voor de dieren was gegraven, en op de beelden was dus nog te zien hoe die precies was gemaakt en hoe lang ze er over hadden gedaan. “Makkelijke manier om je staff te controleren” zei Roy. Toen we eenmaal die foto’s voorbij waren kwamen we bij de foto’s aan waar het echt om ging. Een grote verscheidenheid aan civetkatten, ratten, vogels, hazen, noem het maar op! Heel erg bijzonder om te zien. Ook met de andere kaartjes hadden we geluk. Op één kaartje vonden we zelfs een otter, die was al heel lang niet meer gespot in dat gebied. Blijkbaar vond een deel van de klas het niet geheel interessant, want het clubje rond de laptops werd steeds kleiner en kleiner, tot we uiteindelijk over waren gebleven met zo’n 6 man. Samen gingen we door totdat de accu van de laptop het begaf, en opladen niet lukte. Ach, tegen die tijd was het ook richting 12 uur, geen verkeerde tijd om naar bed te gaan toch?

Vandaag hadden we vrije tijd tot 3 uur. In eerste instantie was de gedachte om uit te slapen natuurlijk wel verleidelijk, maar zo’n mooie dag moet je niet verloren laten gaan. Uitslapen doe ik thuis wel weer. Met een klein groepje besloten we om redelijk op tijd richting de Serekunda Market te gaan, gewoon om eens de cultuur te bekijken. De markt was erg druk, en het was dan ook verstandig om je tas voor je te houden, want van alle kanten liepen er mensen tegen je aan. In de enkele straatjes waar bijna nooit toeristen komen werden we letterlijk aan onze arm kraampjes binnen getrokken. Ik had daar gelukkig niet zo’n probleem mee, ze bedoelen het niet slecht. Op de terugweg naar het hotel reden we nog even langs een fruitkraampje van een ontzettend vriendelijke vrouw. Daar heb ik 2 mango’s en een appeltje (voor de dorst ;-) ) gekocht, en kregen we allemaal nog een sinaasappel, die zowel in kleur als smaak enorm verschilt van de sinaasappels die wij in NL kennen. De mango’s moet ik nog proberen, maar ik ben erg benieuwd naar de smaak!

Eenmaal terug bij het hotel hadden we nog steeds enkele uurtjes over. Tijd voor de bikini! Lekker even in het zwembad afkoelen en een beetje relaxen mocht ook wel na de drukke markt. Om 3 uur waren we uiteindelijk verzamelt, maar uiteindelijk vertrokken we toch pas weer een dik uur later (dat zijn we nu geloof ik wel gewend). In 3 grote jeeps vertrokken we naar Abuko Forest, op zo’n 3 kwartier rijden van Bijilo. Daar gingen we eerst nog langs een weeshuis voor dieren. Enkele hyena’s en bavianen waren op het terrein te vinden, maar ik geloof niet dat er ook maar een paar mensen van onze klas waren die er over te spreken waren. Verder het park in kwamen we onderweg nog allerlei vogels tegen, totdat we uiteindelijk bij een “hut” kwamen van waar we uit konden kijken over een grote poel. Daarin zaten meerdere krokodillen. Daar hebben we tot 8 uur s’avonds gezeten, om ook te wachten op de grote vleermuizen. Helaas kwamen we er na een behoorlijk lange tijd pas achter dat het het broedseizoen was, en dat die nu helemaal niet zouden komen. Achja, terug naar het hotel dan maar weer! Met 3 jeeps vertrokken we weer richting hotel, maar we kwamen er maar met 2 aan. Wat er was gebeurd? Een van de jeeps begaf het gewoon onderweg, dus toen was het gewoon een kwestie van 19 mensen in 2 jeeps proppen, no problem! In het hotel hebben we gezellig met zijn allen geluncht, de een pizza, de ander pasta, maar allemaal even lekker.

Vanaf gisteravond had ik al lichtelijke probleempjes met mijn blaas, en helaas was dat vandaag erger geworden. Vandaar dat ik besloot om even met Marcel & Judith te overleggen wat het verstandigst was, en dat bleek een tripje naar de apotheek. We hielden het erop dat ik een blaasontsteking had. Onze arme Abou die volgens mij al te weinig slaap had gehad en nog niet had gegeten, bood aan om ons naar de apotheek te brengen. Aangezien we hem vertrouwen, en een taxi regelen weer veel tijd en geld had gekost, namen we het aanbod maar aan. Eenmaal onderweg in de wat minder stabiele terreinwagen viel de auto al een aantal keer stil, maar door Abou’s handelingen leek het voor hem normaal te zijn. Zal er wel bij horen, toch? Tot we even later midden op de weg stilstonden. Oeps! Marcel en Abou hebben de auto toen maar naar de zijkant van de weg geduwd, waar ik samen met Marcel en een klasgenootje heb gewacht totdat er bezine was gehaald om verder te kunnen, want dat was het simpele probleem. Benzine bijgevuld, en weer de weg op. De apotheek die Abou gepland had was al gesloten, waardoor we weer de andere kant op moesten richting Serakunda. Daar konden ze gelukkig pilletjes voor mij regelen. Net toen de cassière een bonnetje aan het schrijven was viel de stroom uit. Een massive black out, want in de hele straat was er geen enkel lampje meer te bekennen. Na wat geklungel met lampjes konden we gelukkig toch alles afhandelen en konden we weer op weg, naar het hotel, waar ik nu het verhaal even af maak dat ik al sinds gisteren probeer online te zetten, want internet werkt niet altijd even mee.

Morgen gaan we echt het binnenland in, waar we ook zullen overnachten omdat het anders niet de moeite waard is. Wat we daar precies gaan doen is voor mij niet helemaal duidelijk, het enige dat ik wel op heb gevangen was dat morgennacht een korte nacht wordt omdat we zeer waarschijnlijk bushbaby’s gaan zoeken (Google it!). Hopelijk heb ik volgende keer weer een interessant verhaal voor jullie!