Bolivia #2
Blijf op de hoogte en volg Stephanie
15 Februari 2014 | Bolivia, Yolosa
12/02/2014
Geen idee hoe het me vorige keer is gelukt om mijn blog te uploaden, maar blijkbaar werkte het op de een of andere manier toch wel. Dat mocht ook wel, na 20 minuten hopeloos proberen dat op internet te gooien. Toen ik eenmaal de hoop opgegeven had, had ik nog een paar minuutjes over om proberen een reep chocolade te kopen (op de een of andere manier had ik daar enorm zin in). Maar goed, zie maar eens uit te leggen dat je op zoek bent naar een REEP chocolade en niet M&M’s of iets in die richting als je geen woord Spaans spreekt. Anyway, Coroico was dus behoorlijk frustrerend, voor de volgende keer zorg ik dat ik wat woordjes Spaans kan..
Balu (“mijn” baby aapje) gaat echt met sprongen vooruit! Waar hij een week geleden nog geen boom wilde aanraken en zo ver mogelijk bij andere apen uit de buurt bleef, speelt hij nu al met ons, Paya en heel af en toe zelfs andere howler monkeys, en gaat ie zelfs achter Paya aan de boom in! Dan voel je je toch best wel trots, als “moeder” van zo’n aapje.
Hoewel ik niet echt vrije tijd heb hier ben ik toch al aan mijn stageverslag begonnen. Dat lijkt misschien niet iets waar ik hier echt zin in zou hebben, maar eigenlijk is het tegendeel waar. Ik krijg hier zoveel informatie binnen, en er komen zoveel vragen in mij op, ik zou hier een heel boek kunnen schrijven! Hoe leuk het allemaal ook is, het is wel echt een stage, en zo beschouw ik het ook.
Heimwee heb ik gelukkig nooit last van gehad, en ik mis thuis ook niet echt (hoewel ik mijn diertjes best wel even zou willen knuffelen zo af en toe). Toch was het erg fijn om, al was het maar voor een paar minuutjes, een werkende telefoon te hebben. Wel geinig trouwens, de enige plek waar hier bereik te krijgen is, is recht boven een rivier, die nu enorm veel herrie maakt door de hoge waterstand (regenseizoen hè..).
Mijn camera neem ik maar een enkele keer mee (fotograferen leidt je aandacht toch af van de baby’s), maar wanneer ik hem ook meeneem, mooie foto’s komen er toch wel! Inheemse dieren zijn erg lastig te vinden, vooral vogels, ik heb zo’n vermoeden dat dat te maken heeft met de grote populatie vogels die hier al leeft van LSV zelf, dan blijft er natuurlijk niet veel habitat over voor andere dieren.
Spaans leren is er tot nu toe nog niet echt van gekomen. Hoewel het heel relaxt werk lijkt, kun je niet tussendoor even een boek erbij pakken. Wanneer we met de aapjes buiten zijn, zijn we ook echt buiten, en niet in een omheinde omgeving. Even niet opletten en er kunnen zomaar 10 spider monkeys om je heen staan die proberen je aapje mee te nemen. De enige echte vrije tijd die ik heb zijn de avonden, om en om met de andere vrijwilligster die voor de baby’s zorgt. Meestal kijk ik dan een filmpje met de andere vrijwilligers in “El Arca”, maar vaak genoeg was de hele dag opletten al vermoeiend genoeg en ga ik gewoon met de baby’s slapen. Ook dat gaat steeds beter, Paya slaapt over het algemeen bij mij.
Omdat het plaatsen van mijn blog de laatste keer al zo veel moeite kostte (en ik uiteindelijk nog geen idee heb waar het nu wél gelukt is), heb ik niet heel veel hoop dat ik jullie vanuit hier foto’s ga kunnen laten zien. Dat vind ik wel een beetje jammer, want een foto zegt vaak veel meer dan dat ik dingen van hier ga proberen te omschrijven. Voor sommige beelden zijn gewoon geen woorden.
Echt heel veel dingen heb ik niet om jullie te vertellen: ik reis niet rond, ik ontmoet niet heel veel nieuwe mensen (wel constant wat nieuwe vrijwilligers), maar wel kan ik jullie op de hoogte houden van de vorderingen van Paya en Balu, hopelijk beleven jullie daar ook plezier aan. Met wat geluk kunnen beide aapjes aan het eind van mijn stageperiode zich bij de groep howler monkeys voegen die hier al bestaat, zou dat niet fantastisch zijn?
15/02/2013
Hola! Vandaag ga ik weer naar Coroico! Inmiddels weet ik dat mijn vorige blog op Facebook terecht is gekomen, maar mijn plan voor vanmiddag is om mijn eigen laptop mee te nemen naar de wifi bar in de hoop dat ik hem daar wel gewoon kan uploaden.
Anyways, inmiddels ben ik het echt wel gewend om onder gepoept en geplast te worden, maar wat gisteren gebeurde was toch een stuk minder leuk. De hele dag al had Balu last van diarree, de dierenarts heeft zijn ontlasting onderzocht maar kon verder niks vinden. Eenmaal s’avonds in bed sliep Balu al snel, waardoor ik nog even een aflevering van een van mijn favoriete series “The Orginals” kon kijken. Uiteindelijk diep in slaap werd ik midden in de nacht wakker doordat mijn kamer genootje met een handdoek de deur uit liep. Logisch toch, douchen midden in de nacht? Ik draaide me om, en kwam met mijn arm in iets nats terecht. Oh, fijn, Paya zal geplast hebben ofzo, toch? Stiekem wilde ik het gewoon niet weten, en sliep ik verder totdat ik s’ochtends pas weer wakker werd. Onder de diarree wel te verstaan. Snappen jullie het nu als ik zeg dat dit een 24/7 baan is? Waar andere vrijwilligers enorm fysiek bezig zijn, worden wij mentaal uitgeput door onze 2 kleine baby’s.
Gisteravond heeft Balu iets van de dierenarts gekregen om zijn ontlasting te verbeteren, maar tot dusver heeft dat nog niet heel veel effect gehad. Gelukkig vandaag niet meer onder gepoept, en door het mooie weer een klein wandelingetje kunnen maken. Een van de fijnste plekken hier is de hangbrug voor de boomhut, die normaal gesproken aan toeristen wordt verhuurd. Vooral ’s ochtends vroeg zijn er veel howler monkeys die daar relaxen. Toen ik daar vanochtend dus langsliep en even bij op de brug ging zitten, kreeg ik meteen 2 volwassen vrouwtjes bovenop me die mij als kussen wilden gebruiken, heerlijk toch?
Even later ben ik met Balu, Paya en de andere vrijwilligster, later we haar maar even J. noemen, naar de hangbrug gegaan. Balu is nog steeds een beetje onzeker in de nabijheid van andere howler monkeys, maar Paya vond het geweldig! In de groep howler monkeys zit een jong mannetje van zo’n 1,5 jaar, Tumbo. Paya loooooves Tumbo, ook wanneer we door de tunnel lopen (omheining van gaas die door LSV loopt) en Tumbo is in de buurt, gaat ze meteen op hem af, geweldig om te zien!
Het weer is enorm afwisselend, al helemaal omdat we midden in het regenseizoen zitten. Soms zijn er dagen dat we eigenlijk de deur van ons hutje bijna niet uit kunnen door de stortregen, en dan zijn er ook dagen als vandaag: zon, zon, en nog eens zon, met af en toe wat bewolking en een temperatuur tussen de 25 en 30 graden. Zo’n temperatuur is natuurlijk hartstikke lekker, tenzij je min of meer verplicht lange mouwen moet dragen. Waarom? 1 woord: insecten. Doordat de mouwen van de vrijwilligersshirts bij mij niet aansluiten krijg ik de volle lading, waardoor het lijkt alsof ik nu een of andere besmettelijke ziekte heb. De jeuk valt overdag op zich wel mee, alleen ’s nachts voelt het soms of je wordt aangevallen door een leger mieren.
Ik ga nu maar eens kijken of ik de rest van mijn spulletjes bij elkaar kan zoeken om naar Coroico te gaan (hopelijk vind ik daar weer wat chocolade, die was echt heerlijk!). Adios!
Geen idee hoe het me vorige keer is gelukt om mijn blog te uploaden, maar blijkbaar werkte het op de een of andere manier toch wel. Dat mocht ook wel, na 20 minuten hopeloos proberen dat op internet te gooien. Toen ik eenmaal de hoop opgegeven had, had ik nog een paar minuutjes over om proberen een reep chocolade te kopen (op de een of andere manier had ik daar enorm zin in). Maar goed, zie maar eens uit te leggen dat je op zoek bent naar een REEP chocolade en niet M&M’s of iets in die richting als je geen woord Spaans spreekt. Anyway, Coroico was dus behoorlijk frustrerend, voor de volgende keer zorg ik dat ik wat woordjes Spaans kan..
Balu (“mijn” baby aapje) gaat echt met sprongen vooruit! Waar hij een week geleden nog geen boom wilde aanraken en zo ver mogelijk bij andere apen uit de buurt bleef, speelt hij nu al met ons, Paya en heel af en toe zelfs andere howler monkeys, en gaat ie zelfs achter Paya aan de boom in! Dan voel je je toch best wel trots, als “moeder” van zo’n aapje.
Hoewel ik niet echt vrije tijd heb hier ben ik toch al aan mijn stageverslag begonnen. Dat lijkt misschien niet iets waar ik hier echt zin in zou hebben, maar eigenlijk is het tegendeel waar. Ik krijg hier zoveel informatie binnen, en er komen zoveel vragen in mij op, ik zou hier een heel boek kunnen schrijven! Hoe leuk het allemaal ook is, het is wel echt een stage, en zo beschouw ik het ook.
Heimwee heb ik gelukkig nooit last van gehad, en ik mis thuis ook niet echt (hoewel ik mijn diertjes best wel even zou willen knuffelen zo af en toe). Toch was het erg fijn om, al was het maar voor een paar minuutjes, een werkende telefoon te hebben. Wel geinig trouwens, de enige plek waar hier bereik te krijgen is, is recht boven een rivier, die nu enorm veel herrie maakt door de hoge waterstand (regenseizoen hè..).
Mijn camera neem ik maar een enkele keer mee (fotograferen leidt je aandacht toch af van de baby’s), maar wanneer ik hem ook meeneem, mooie foto’s komen er toch wel! Inheemse dieren zijn erg lastig te vinden, vooral vogels, ik heb zo’n vermoeden dat dat te maken heeft met de grote populatie vogels die hier al leeft van LSV zelf, dan blijft er natuurlijk niet veel habitat over voor andere dieren.
Spaans leren is er tot nu toe nog niet echt van gekomen. Hoewel het heel relaxt werk lijkt, kun je niet tussendoor even een boek erbij pakken. Wanneer we met de aapjes buiten zijn, zijn we ook echt buiten, en niet in een omheinde omgeving. Even niet opletten en er kunnen zomaar 10 spider monkeys om je heen staan die proberen je aapje mee te nemen. De enige echte vrije tijd die ik heb zijn de avonden, om en om met de andere vrijwilligster die voor de baby’s zorgt. Meestal kijk ik dan een filmpje met de andere vrijwilligers in “El Arca”, maar vaak genoeg was de hele dag opletten al vermoeiend genoeg en ga ik gewoon met de baby’s slapen. Ook dat gaat steeds beter, Paya slaapt over het algemeen bij mij.
Omdat het plaatsen van mijn blog de laatste keer al zo veel moeite kostte (en ik uiteindelijk nog geen idee heb waar het nu wél gelukt is), heb ik niet heel veel hoop dat ik jullie vanuit hier foto’s ga kunnen laten zien. Dat vind ik wel een beetje jammer, want een foto zegt vaak veel meer dan dat ik dingen van hier ga proberen te omschrijven. Voor sommige beelden zijn gewoon geen woorden.
Echt heel veel dingen heb ik niet om jullie te vertellen: ik reis niet rond, ik ontmoet niet heel veel nieuwe mensen (wel constant wat nieuwe vrijwilligers), maar wel kan ik jullie op de hoogte houden van de vorderingen van Paya en Balu, hopelijk beleven jullie daar ook plezier aan. Met wat geluk kunnen beide aapjes aan het eind van mijn stageperiode zich bij de groep howler monkeys voegen die hier al bestaat, zou dat niet fantastisch zijn?
15/02/2013
Hola! Vandaag ga ik weer naar Coroico! Inmiddels weet ik dat mijn vorige blog op Facebook terecht is gekomen, maar mijn plan voor vanmiddag is om mijn eigen laptop mee te nemen naar de wifi bar in de hoop dat ik hem daar wel gewoon kan uploaden.
Anyways, inmiddels ben ik het echt wel gewend om onder gepoept en geplast te worden, maar wat gisteren gebeurde was toch een stuk minder leuk. De hele dag al had Balu last van diarree, de dierenarts heeft zijn ontlasting onderzocht maar kon verder niks vinden. Eenmaal s’avonds in bed sliep Balu al snel, waardoor ik nog even een aflevering van een van mijn favoriete series “The Orginals” kon kijken. Uiteindelijk diep in slaap werd ik midden in de nacht wakker doordat mijn kamer genootje met een handdoek de deur uit liep. Logisch toch, douchen midden in de nacht? Ik draaide me om, en kwam met mijn arm in iets nats terecht. Oh, fijn, Paya zal geplast hebben ofzo, toch? Stiekem wilde ik het gewoon niet weten, en sliep ik verder totdat ik s’ochtends pas weer wakker werd. Onder de diarree wel te verstaan. Snappen jullie het nu als ik zeg dat dit een 24/7 baan is? Waar andere vrijwilligers enorm fysiek bezig zijn, worden wij mentaal uitgeput door onze 2 kleine baby’s.
Gisteravond heeft Balu iets van de dierenarts gekregen om zijn ontlasting te verbeteren, maar tot dusver heeft dat nog niet heel veel effect gehad. Gelukkig vandaag niet meer onder gepoept, en door het mooie weer een klein wandelingetje kunnen maken. Een van de fijnste plekken hier is de hangbrug voor de boomhut, die normaal gesproken aan toeristen wordt verhuurd. Vooral ’s ochtends vroeg zijn er veel howler monkeys die daar relaxen. Toen ik daar vanochtend dus langsliep en even bij op de brug ging zitten, kreeg ik meteen 2 volwassen vrouwtjes bovenop me die mij als kussen wilden gebruiken, heerlijk toch?
Even later ben ik met Balu, Paya en de andere vrijwilligster, later we haar maar even J. noemen, naar de hangbrug gegaan. Balu is nog steeds een beetje onzeker in de nabijheid van andere howler monkeys, maar Paya vond het geweldig! In de groep howler monkeys zit een jong mannetje van zo’n 1,5 jaar, Tumbo. Paya loooooves Tumbo, ook wanneer we door de tunnel lopen (omheining van gaas die door LSV loopt) en Tumbo is in de buurt, gaat ze meteen op hem af, geweldig om te zien!
Het weer is enorm afwisselend, al helemaal omdat we midden in het regenseizoen zitten. Soms zijn er dagen dat we eigenlijk de deur van ons hutje bijna niet uit kunnen door de stortregen, en dan zijn er ook dagen als vandaag: zon, zon, en nog eens zon, met af en toe wat bewolking en een temperatuur tussen de 25 en 30 graden. Zo’n temperatuur is natuurlijk hartstikke lekker, tenzij je min of meer verplicht lange mouwen moet dragen. Waarom? 1 woord: insecten. Doordat de mouwen van de vrijwilligersshirts bij mij niet aansluiten krijg ik de volle lading, waardoor het lijkt alsof ik nu een of andere besmettelijke ziekte heb. De jeuk valt overdag op zich wel mee, alleen ’s nachts voelt het soms of je wordt aangevallen door een leger mieren.
Ik ga nu maar eens kijken of ik de rest van mijn spulletjes bij elkaar kan zoeken om naar Coroico te gaan (hopelijk vind ik daar weer wat chocolade, die was echt heerlijk!). Adios!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
