Bolivia #5
Blijf op de hoogte en volg Stephanie
27 Maart 2014 | Bolivia, Yolosa
17/03/2014
Hmm, dat gebeurt ook niet vaak dat ik vergeet te schrijven.. Niet dat jullie veel gemist hebben hoor In Coroico heb ik puur en achter mijn laptop gezeten voor wifi, proberen wat informatie op te zoeken voor school en dingen te regelen. Bedoeling was om gewoon hier in La Senda te eten, maar een snack kon ik niet weerstaan; een heerlijke pannenkoek met banaan en honing! Een paar dagen terug liep er ineens een spin door de voorkamer van ons “huis”. Geen idee wat voor een soort het was, maar hij moest in ieder geval weg. Met aanmoediging van mijn 2 kamergenootjes heb ik de spin maar dood gemept, buiten zetten heeft hier weinig zin met de vele kieren die we hebben. Gisteravond was mijn vrije avond, dus filmavond met Into the Wild! Een van mijn favoriete films, met dank aan mijn broer Tim ;)
Vandaag zag ik ineens een worm in de hoek van de kamer kronkelen, tenminste, dat dacht ik. Het had de afmetingen van een hele lange regenworm, maar bewoog op een andere manier.. Een slang dus, een jonkie. Die ga ik natuurlijk niet doodslaan, maar oppakken riskeer ik hier ook niet, er zitten genoeg giftige dieren hier en hoewel dit een kleintje was wil ik hier toch niet gebeten worden. Ik heb zo’n vermoeden dat tegengif maar beperkt beschikbaar is, en de dichtstbijzijnde plek zal La Paz zijn, op zo’n 3 uur rijden. Wel geinig dat alle 2 de vrijwilligers die er op dat moment bij waren doodsbang zijn van slangen, die vonden mij een held, terwijl ik het alleen maar geweldig vond om dat beestje te zien! Er lopen hier wel enorm vreemde beesten rond zoals ik nog nooit heb gezien. Een kakkerlakachtig beest met een muizenstaart bijvoorbeeld, of rupsen in de meest rare afmetingen & patronen. Helaas heb ik niet altijd mijn camera op zak, maar de dieren die ik fotografeer ga ik wanneer ik thuis ben zeker determineren.
Sinds gister is er weer iemand hier die een documentaire gaat maken. Zij vroeg vandaag aan een van mijn mede-mama’s : “Oh, dus jullie zitten de hele dag alleen maar een beetje te relaxen en naar de baby’s te kijken? “. Dat is behoorlijk frustrerend, als mensen zo denken. Laat ik voor jullie even een duidelijk beeld schetsen: Stel je voor, 2 enorm drukke kleuters die overal naartoe kunnen, niet luisteren, bomen kunnen klimmen, “gestolen” worden, alles eten wat los en vast zit, ziek zijn, medicatie nodig hebben, geen luiers dragen.. Zegt dat genoeg? Nee, lichamelijk vermoeiend is het werk dat ik hier doe niet, maar mentaal is dat het wel. Zelfs als je even rustig de tijd hebt om te zitten, moet je nog altijd opletten. Hoe gaan ze met andere apen om, welke bladeren eten ze, is er niks waar ze zich aan kunnen bezeren, poepen of plassen ze, zoja, hoe ziet het eruit, welke apen zijn er in de buurt.. De verantwoordelijk is ook enorm, wij zijn verantwoordelijk voor het geven van de medicatie en het controleren van de ontlasting. Als wij iets vergeten dan wordt het ook niet gedaan, er is geen handleiding waar je naar kan handelen, en elke situatie is anders. Snappen jullie het?
Ik ben nog steeds erg happy hier hoor, begrijp me niet verkeerd! Om te zien hoe Paya vooruit gaat is geweldig. Balu is op het moment weer erg ziek, dat gaat zo op en af.. Wat gedrag betreft: we hebben plekken gevonden waar hij enorm veel in de bomen klimt, terwijl hij op andere plekken alleen maar in je nek wilt blijven zitten. Waar dat aan ligt? Who knows..
Toen ik terug kwam uit Coroico stond Vicky’s auto geparkeerd voor de ingang van LSV, met heel wat mensen er omheen. Nieuwe aanwinst: Baby capucijnaapje van een paar weken oud. Wat een ongelooflijk klein diertje, en o zo schattig! Alleen al om naar te kijken zijn apen geweldige dieren. De volgende dag ben ik met K., een van de vrijwilligers naar the monkey area gelopen, daar was ik alleen op mijn eerste dag nog maar heel even geweest. Geweldig om al die capucijnapen daar te zien, maar ook een beetje beangstigend, wetende dat je er niet alleen naartoe kan gaan vanwege enkele agressieve apen. Die dag sprak ik ook voor het eerst met Marcello, Vicky’s man. Toch wel geinig, na al meer dan een maand hier te zijn. Het is heel lastig voor hem om naar ons toe te komen omdat alle apen hem als alfa zien. Dat is ook te merken wanneer je bij hem in de buurt bent, allemaal verdedigen ze hem, houden ze hem in de gaten, maar het level van respect is enorm. Ook ik heb enorm veel respect voor hem, hij offert zoveel op voor zijn werk, fantastisch!
Morgen mag ik weer mijn wekelijkse logboek schrijven en wat dingen afmaken voor mijn stageverslag. Woensdagavond vertrek ik naar La Paz, donderdag ga ik de hele dag shoppen. Waarschijnlijk ook mijn enige volledige dag daar, want wegens gebrek aan animo voor Guns ’n Roses denk ik dat ik dat maar voorbij laat gaan. Aan de ene kant hoop dat ik dat ik me een beetje kan inhouden wat betreft inkopen doen, maar aan de andere kant: ze verkopen hier zoveel mooie spullen die je nergens anders koopt, dan kan ik het beter in een keer goed doen. Een item dat zeker met mij mee naar huis moet is een hangmat, die maken ze hier in de prachtigste kleuren en motieven. Enkele cabins hier hebben er eentje op de veranda waar ik dankbaar gebruik van maak.
Blijkbaar hadden jullie toch iets meer gemist dan ik dacht, maar nu zijn jullie weer op de hoogte! Hopelijk kan ik in La Paz ook even gebruik maken van internet, maar dat is nog maar even afwachten. Na La Paz zal het waarschijnlijk weer een tijdje duren voordat ik een paar uurtjes vrij neem om naar Coroico te gaan. Op dit moment ligt ik weer in bed, het is pas kwart voor 9, maar de baby’s moeten slapen hè? Gelukkig ondervinden ze niet al te veel last van mijn laptop en zijn ze allebei al min of meer in dromenland. Misschien dat ik dadelijk nog een aflevering van een serie probeer te kijken, en dan morgen weer een dag!
19/03/2014
Alweer zes weken zit ik hier, over de helft van mijn stage dus! Inmiddels ook over de helft van alle medicatie, mijn strip immodium is er bijna doorheen.. Vanavond vertrek ik naar La Paz, althans, dat is de bedoeling maar het hangt een beetje af van hoe ik me voel of ik wel ga of niet. Het blijkt nu dat de vrijwilligster met wie ik mee rijdt toch geen plek heeft voor mij in La Paz, waardoor ik toch zelf een hostel moet gaan zoeken, balen..
Ik ga er gewoon het beste van maken en hopen dat ik me morgen weer helemaal goed voel. Wat vandaag betreft: lekker een dagje luieren en werken aan mijn stageverslag.
20/03/2014
La Paz was geweldig! Ik heb in het Adventure Brew hostel geslapen, hetzelfde hostel waar een van de vrijwilligers nu nog sliep die 2 weken terug hier wegging. Zij sliep in een 6 persoons kamer in d’r eentje, en ik kon een bed in dezelfde kamer boeken. Was een ontzettend leuke verrassing voor haar, ze had niet meer verwacht om mij nog te zien
Gisteren de hele dag geshopt en heel veel leuke dingen gevonden. Aan het einde van de dag wel al tot de conclusie gekomen dat ik op mijn laatste dag toch nog maar terug moet, ik heb een aantal dingen niet gekocht waar ik nu spijt van heb..
Vandaag was Gravity dag! Vanmorgen moest ik vroeg opstaan om om 7 uur bij Oliver’s pub te zijn, meeting point voor Gravity. Vervolgens een uurtje met de bus omhoog gereden wat de totale afdaling op zo’n 3600 meter zet. Nog nooit eerder had ik gemountainbiked, dus stiekem was ik wel een beetje bang dat het te moeilijk zou zijn. Eenmaal bij het startpunt aangekomen moesten we nog een ritueel uitvoeren om een god te eren. Dat bestond uit een klein flesje alcohol 96%, waarmee iedereen de grond en zijn fiets moest zegenen, en vervolgens een slokje nemen. Nu weten de meesten van jullie dat ik normaal al geen alcohol drink, 96% was dan ook echt smerig. Beetje vergelijkbaar met zonnebrandcrème of insectenspray inademen..
De rit zelf was ontzettend mooi, maar wel iets dat ik nooit meer doe. Ik ben ontzettend trots op mezelf dat ik hem helemaal heb gereden, maar vanwege mijn onervarenheid was ik behoorlijk langzaam (in vergelijking tot andere mensen van de groep), maar voor mij nog steeds ontzettend snel. Waarschijnlijk had ik wel sneller kunnen gaan, maar ik denk niet dat ik me daar nog prettig bij had gevoeld, vandaar. Onderweg prachtige uitzichten gehad, door een waterval heen gefietst, door een rivier gefietst.. En uiteindelijk weer geëindigd bij Senda Verde, waar ik nu de avond mag doorbrengen met mijn 2 apenkindjes 2 onvergetelijke dagen die mij heel wat mooie herinneringen hebben opgeleverd!
27/03/2014
Regenseizoen over? Amehula.. Afgelopen dagen hebben we de ene stortbui na de andere gehad, waardoor we min of meer genoodzaakt waren om veel tijd binnen door te brengen. De afgelopen dagen is er niet veel bijzonders gebeurd, de tijd kruipt langzaam voorbij en stiekem is het aftellen tot terugkomst in Nederland al begonnen.
Op het moment zit ik weer in Coroico om even op internet te kunnen en om wat fruit te kopen En terwijl ik nu op internet zit, wordt er een heerlijke pannekoek voor mij klaargemaakt! Smakelijk!
Hmm, dat gebeurt ook niet vaak dat ik vergeet te schrijven.. Niet dat jullie veel gemist hebben hoor In Coroico heb ik puur en achter mijn laptop gezeten voor wifi, proberen wat informatie op te zoeken voor school en dingen te regelen. Bedoeling was om gewoon hier in La Senda te eten, maar een snack kon ik niet weerstaan; een heerlijke pannenkoek met banaan en honing! Een paar dagen terug liep er ineens een spin door de voorkamer van ons “huis”. Geen idee wat voor een soort het was, maar hij moest in ieder geval weg. Met aanmoediging van mijn 2 kamergenootjes heb ik de spin maar dood gemept, buiten zetten heeft hier weinig zin met de vele kieren die we hebben. Gisteravond was mijn vrije avond, dus filmavond met Into the Wild! Een van mijn favoriete films, met dank aan mijn broer Tim ;)
Vandaag zag ik ineens een worm in de hoek van de kamer kronkelen, tenminste, dat dacht ik. Het had de afmetingen van een hele lange regenworm, maar bewoog op een andere manier.. Een slang dus, een jonkie. Die ga ik natuurlijk niet doodslaan, maar oppakken riskeer ik hier ook niet, er zitten genoeg giftige dieren hier en hoewel dit een kleintje was wil ik hier toch niet gebeten worden. Ik heb zo’n vermoeden dat tegengif maar beperkt beschikbaar is, en de dichtstbijzijnde plek zal La Paz zijn, op zo’n 3 uur rijden. Wel geinig dat alle 2 de vrijwilligers die er op dat moment bij waren doodsbang zijn van slangen, die vonden mij een held, terwijl ik het alleen maar geweldig vond om dat beestje te zien! Er lopen hier wel enorm vreemde beesten rond zoals ik nog nooit heb gezien. Een kakkerlakachtig beest met een muizenstaart bijvoorbeeld, of rupsen in de meest rare afmetingen & patronen. Helaas heb ik niet altijd mijn camera op zak, maar de dieren die ik fotografeer ga ik wanneer ik thuis ben zeker determineren.
Sinds gister is er weer iemand hier die een documentaire gaat maken. Zij vroeg vandaag aan een van mijn mede-mama’s : “Oh, dus jullie zitten de hele dag alleen maar een beetje te relaxen en naar de baby’s te kijken? “. Dat is behoorlijk frustrerend, als mensen zo denken. Laat ik voor jullie even een duidelijk beeld schetsen: Stel je voor, 2 enorm drukke kleuters die overal naartoe kunnen, niet luisteren, bomen kunnen klimmen, “gestolen” worden, alles eten wat los en vast zit, ziek zijn, medicatie nodig hebben, geen luiers dragen.. Zegt dat genoeg? Nee, lichamelijk vermoeiend is het werk dat ik hier doe niet, maar mentaal is dat het wel. Zelfs als je even rustig de tijd hebt om te zitten, moet je nog altijd opletten. Hoe gaan ze met andere apen om, welke bladeren eten ze, is er niks waar ze zich aan kunnen bezeren, poepen of plassen ze, zoja, hoe ziet het eruit, welke apen zijn er in de buurt.. De verantwoordelijk is ook enorm, wij zijn verantwoordelijk voor het geven van de medicatie en het controleren van de ontlasting. Als wij iets vergeten dan wordt het ook niet gedaan, er is geen handleiding waar je naar kan handelen, en elke situatie is anders. Snappen jullie het?
Ik ben nog steeds erg happy hier hoor, begrijp me niet verkeerd! Om te zien hoe Paya vooruit gaat is geweldig. Balu is op het moment weer erg ziek, dat gaat zo op en af.. Wat gedrag betreft: we hebben plekken gevonden waar hij enorm veel in de bomen klimt, terwijl hij op andere plekken alleen maar in je nek wilt blijven zitten. Waar dat aan ligt? Who knows..
Toen ik terug kwam uit Coroico stond Vicky’s auto geparkeerd voor de ingang van LSV, met heel wat mensen er omheen. Nieuwe aanwinst: Baby capucijnaapje van een paar weken oud. Wat een ongelooflijk klein diertje, en o zo schattig! Alleen al om naar te kijken zijn apen geweldige dieren. De volgende dag ben ik met K., een van de vrijwilligers naar the monkey area gelopen, daar was ik alleen op mijn eerste dag nog maar heel even geweest. Geweldig om al die capucijnapen daar te zien, maar ook een beetje beangstigend, wetende dat je er niet alleen naartoe kan gaan vanwege enkele agressieve apen. Die dag sprak ik ook voor het eerst met Marcello, Vicky’s man. Toch wel geinig, na al meer dan een maand hier te zijn. Het is heel lastig voor hem om naar ons toe te komen omdat alle apen hem als alfa zien. Dat is ook te merken wanneer je bij hem in de buurt bent, allemaal verdedigen ze hem, houden ze hem in de gaten, maar het level van respect is enorm. Ook ik heb enorm veel respect voor hem, hij offert zoveel op voor zijn werk, fantastisch!
Morgen mag ik weer mijn wekelijkse logboek schrijven en wat dingen afmaken voor mijn stageverslag. Woensdagavond vertrek ik naar La Paz, donderdag ga ik de hele dag shoppen. Waarschijnlijk ook mijn enige volledige dag daar, want wegens gebrek aan animo voor Guns ’n Roses denk ik dat ik dat maar voorbij laat gaan. Aan de ene kant hoop dat ik dat ik me een beetje kan inhouden wat betreft inkopen doen, maar aan de andere kant: ze verkopen hier zoveel mooie spullen die je nergens anders koopt, dan kan ik het beter in een keer goed doen. Een item dat zeker met mij mee naar huis moet is een hangmat, die maken ze hier in de prachtigste kleuren en motieven. Enkele cabins hier hebben er eentje op de veranda waar ik dankbaar gebruik van maak.
Blijkbaar hadden jullie toch iets meer gemist dan ik dacht, maar nu zijn jullie weer op de hoogte! Hopelijk kan ik in La Paz ook even gebruik maken van internet, maar dat is nog maar even afwachten. Na La Paz zal het waarschijnlijk weer een tijdje duren voordat ik een paar uurtjes vrij neem om naar Coroico te gaan. Op dit moment ligt ik weer in bed, het is pas kwart voor 9, maar de baby’s moeten slapen hè? Gelukkig ondervinden ze niet al te veel last van mijn laptop en zijn ze allebei al min of meer in dromenland. Misschien dat ik dadelijk nog een aflevering van een serie probeer te kijken, en dan morgen weer een dag!
19/03/2014
Alweer zes weken zit ik hier, over de helft van mijn stage dus! Inmiddels ook over de helft van alle medicatie, mijn strip immodium is er bijna doorheen.. Vanavond vertrek ik naar La Paz, althans, dat is de bedoeling maar het hangt een beetje af van hoe ik me voel of ik wel ga of niet. Het blijkt nu dat de vrijwilligster met wie ik mee rijdt toch geen plek heeft voor mij in La Paz, waardoor ik toch zelf een hostel moet gaan zoeken, balen..
Ik ga er gewoon het beste van maken en hopen dat ik me morgen weer helemaal goed voel. Wat vandaag betreft: lekker een dagje luieren en werken aan mijn stageverslag.
20/03/2014
La Paz was geweldig! Ik heb in het Adventure Brew hostel geslapen, hetzelfde hostel waar een van de vrijwilligers nu nog sliep die 2 weken terug hier wegging. Zij sliep in een 6 persoons kamer in d’r eentje, en ik kon een bed in dezelfde kamer boeken. Was een ontzettend leuke verrassing voor haar, ze had niet meer verwacht om mij nog te zien
Gisteren de hele dag geshopt en heel veel leuke dingen gevonden. Aan het einde van de dag wel al tot de conclusie gekomen dat ik op mijn laatste dag toch nog maar terug moet, ik heb een aantal dingen niet gekocht waar ik nu spijt van heb..
Vandaag was Gravity dag! Vanmorgen moest ik vroeg opstaan om om 7 uur bij Oliver’s pub te zijn, meeting point voor Gravity. Vervolgens een uurtje met de bus omhoog gereden wat de totale afdaling op zo’n 3600 meter zet. Nog nooit eerder had ik gemountainbiked, dus stiekem was ik wel een beetje bang dat het te moeilijk zou zijn. Eenmaal bij het startpunt aangekomen moesten we nog een ritueel uitvoeren om een god te eren. Dat bestond uit een klein flesje alcohol 96%, waarmee iedereen de grond en zijn fiets moest zegenen, en vervolgens een slokje nemen. Nu weten de meesten van jullie dat ik normaal al geen alcohol drink, 96% was dan ook echt smerig. Beetje vergelijkbaar met zonnebrandcrème of insectenspray inademen..
De rit zelf was ontzettend mooi, maar wel iets dat ik nooit meer doe. Ik ben ontzettend trots op mezelf dat ik hem helemaal heb gereden, maar vanwege mijn onervarenheid was ik behoorlijk langzaam (in vergelijking tot andere mensen van de groep), maar voor mij nog steeds ontzettend snel. Waarschijnlijk had ik wel sneller kunnen gaan, maar ik denk niet dat ik me daar nog prettig bij had gevoeld, vandaar. Onderweg prachtige uitzichten gehad, door een waterval heen gefietst, door een rivier gefietst.. En uiteindelijk weer geëindigd bij Senda Verde, waar ik nu de avond mag doorbrengen met mijn 2 apenkindjes 2 onvergetelijke dagen die mij heel wat mooie herinneringen hebben opgeleverd!
27/03/2014
Regenseizoen over? Amehula.. Afgelopen dagen hebben we de ene stortbui na de andere gehad, waardoor we min of meer genoodzaakt waren om veel tijd binnen door te brengen. De afgelopen dagen is er niet veel bijzonders gebeurd, de tijd kruipt langzaam voorbij en stiekem is het aftellen tot terugkomst in Nederland al begonnen.
Op het moment zit ik weer in Coroico om even op internet te kunnen en om wat fruit te kopen En terwijl ik nu op internet zit, wordt er een heerlijke pannekoek voor mij klaargemaakt! Smakelijk!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
