#1 The first steps into the jungle

Ik vergeef het jullie helemaal als het verhaal te lang is om te lezen, voel je niet schuldig! ;-)

29 juli : een dag waar ik al heel lang naar uit keek, maar stiekem ook een beetje tegenop zag. Want naar de andere kant van de wereld vliegen zonder weg terug, dat is niet niks. Al zeker niet als je niet weet wanneer je terug gaat komen.

Met wat moeite kwam ik om 3 uur mijn bed uit, om alle diertjes thuis nog even gedag te kunnen zeggen. Gelukkig hoef ik me daar geen zorgen over te maken; Konijntjes Billie Joe en Andy en hamster Ravenna worden prima verzorgd thuis door paps en mams. Na mijn volgepropte backpack in de auto te hebben gezet (Er kon écht niks meer bij, zelfs al mijn toiletartikelen moesten plaatsmaken voor minivarianten), konden mijn ogen nog even dicht tot aan Schiphol. Waar het ontzéttend koud was. Op dat moment was ik toch wel even dankbaar dat ik zo’n warm land had uitgezocht om ervaring op te gaan doen. Op Schiphol aangekomen was de balie van Iberia, een Spaanse luchtvaartmaatsschappij waar ik mee zou gaan vliegen, nog niet open. Nog maar even op bankje wachten met z’n drietjes. Of toch niet? Want broer Tim had samen met zijn vriendin zijn weg naar het vliegveld gevonden om toch nog even afscheid te komen nemen :) Inchecken kon gelukkig al snel, al ging het daar toch niet helemaal goed. De dame aan de balie weigerde mij namelijk in te checken omdat ik geen terugvlucht of geplande retourdatum had. En hoe zit dat dan met alle backpackers die daar rondtrekken en ook geen vast schema hebben? Gelukkig wilde ze, na heel erg aandringen, toch iemand opbellen om toestemming te vragen. Die kreeg ze, anders had ik hier nu niet gezeten tenzij ik extra kosten had gemaakt om een terugvlucht o.i.d. te boeken die ik zeer waarschijnlijk toch niet zou gebruiken.

Omdat mijn vlucht vroeg was en we thuis nog niks hadden gegeten, besloten we om met z’n allen te gaan ontbijten bij de Burger King. Het menu met mini pancakes klonk ontzettend goed, eenmaal op de tafel bleken het poffertjes te zijn – da’s niet hetzelfde! Hoe dan ook, uiteindelijk was het tijd om écht afscheid te nemen. Met de nodige traantjes natuurlijk.

Mijn eerste vlucht was richting Madrid. Die vlucht verliep niet zo heel soepel, al kwamen we ondanks alle turbulentie toch veilig aan. Het vliegveld van Madrid was heel groot; ondergrondse treinen vervoerden mensen tussen de terminals. Gelukkig stond alles wel duidelijk aangegeven en zat ik al snel te wachten op mijn vlucht naar Mexico Stad.

Dat vliegtuig was heel groot, maar gelukkig ook héél comfortabel. Een televisiescherm in de stoel voor mij gaf toegang tot een scala aan entertainment; van allerlei populaire muziek tot de nieuwste films en seizoenen van leuke tv-series. Samen met het bijgeleverde dekentje en kussentje kwam ik de uren wel door.

Helaas ging mijn trip vanaf dat moment wat minder soepel. Het was La Paz all over again. (Voor wie het niet meer weet, ik ben in La Paz, de hoofdstad van Bolivia waar ik aankwam met het vliegtuig, toen ontzettend ziek geweest door het verschil in hoogte). Mexico Stad, waar ik nu kwam, ligt op een hoogte van 2200 meter. Hoogteziekte komt voor vanaf 2000 meter. En dat heb ik helaas weer mogen ervaren. Ik heb me nog nooit zó ellendig gevoeld! Met heel veel pijn en moeite (en veel toiletbezoeken tussendoor, ik zal jullie de details besparen..) kwam ik door de paspoortcontrole en de douane heen, van waaruit ik met de tas op mijn rug naar het hotel moest zien te komen. Na veel zoeken, vervolgens pinautomaten zoeken, een bustripje naar de juiste terminal en wat problemen met het inchecken (mijn creditcard code was niet blijven hangen..) kwam ik dan eindelijk aan op mijn mooie kamer voor de nacht. Op elk ander moment had ik daar graag geslapen, maar op dat moment wou ik gewoon mijn eigen kamer en mijn eigen bedje. Helaas pindakaas, daar mag ik voorlopig nog wel even op wachten. Na een moeizame nacht (stress en jetlag) was het tijd voor mijn vlucht naar Palenque. Naar het uitgebreide ontbijtbuffet van het hotel heb ik enkel jammerlijk kunnen staren. Al die lekkere smoothies, fruitsalades, alles waar je mij op een normale dag dolgelukkig mee maakt.. De twee hapjes toast met jam die ik probeerde weg te werken wilden al niet blijven zitten. Uiteindelijk kwam ik dan met wat hulp aan bij de juiste terminal waar ik uiteindelijk in heb kunnen checken. Helaas was mijn gate aan de andere kant van het vliegveld, waar ik met mijn zwakke beentjes uiteindelijk dan toch ben toegekomen.

De vlucht naar Palenque zelf was het meest comfortabel van allemaal, al kon ik er niet heel erg van genieten. Eenmaal in Palenque aangekomen voelde ik me gelukkig al een stuk beter; zuurstof en frisse lucht waren dé oplossing. De Nederlanders die naast mij stonden bij de bagageband keken mij nogal vreemd aan toen ik mijn regenlaarzen aan mijn backpack vastmaakte. ‘Verwacht je regen?’. Ja, dat verwacht ik. Diezelfde dag zelfs nog, nadat ik met huisgenootjes boodschappen had gedaan en de stad inging. Uiteindelijk was het een flinke stortbui die maar een paar minuutjes duurde. Na wat rond te hebben gelopen en een taco te hebben gegeten (Mexicaans eten kan niet ontbreken uiteraard) was ik toch moe genoeg om te gaan slapen. Helaas is mijn bed niet zo comfortabel en werkt het tijdsverschil nog niet echt mee aan mijn slaapritme.

De volgende dag zat uitslapen er nog niet in; ik mocht namelijk mee het veld in om alle groepen brulapen langs te gaan in het park. Dat was maar een halve dag, en dat vond ik helemaal niet zo erg. De rest van de dag rustig doorgebracht in het huisje met s’avonds een filmpje kijken.

Zaterdag was er een kermis in de stad;zo een waar alle tweedehands attracties uit Amerika naartoe gaan :P De kermis zelf was nog gesloten, de markt die eraan vast zat was wel open. Dankzij de hitte had ik al vrij snel dorst gekregen; toen ik een bordje zag voor Mango Smoothies hoefde ik dan ook niet lang na te denken. Toen ik de smoothie eenmaal in mijn handen had was ik wat minder happy. Wat in eerste instantie aardbeien siroop had geleken bleek chili saus. Er zat chili saus in mijn mango smoothie! :-( Hoe dan ook, uiteindelijk heb ik er toch nog een groot deel van opgedronken, maar drinken waar je nog meer dorst van krijgt is niet zo heel praktisch.

Zondag zijn we naar een plaatsje gereden dat een uur verderop ligt; een
boottocht met veel vogels kans op manatees en krokodillen stond op de planning. De manatees hebben we helaas niet gezien, heel veel vogels wel; ijsvogels, aalscholvers, reigers, eenden, gieren en zwaluwen in overvloed. Op de terugweg naar huis werden we zelfs nog getrakteerd op een krokodil die in een zijtak van de rivier langs de weg lag.

En vandaag (maandag, voor jullie inmiddels dinsdag), was mijn eerste dag in het veld. Fysiek was het goed uit te houden, dat was een grote meevaller. Vooral de juveniele brulaapjes willen nogal eens nieuwsgierig zijn en wat dichterbij komen. Een van de juveniele aapjes uit de groep die we vandaag observeerden heb ik een naam mogen geven; Luna. Verder heb ik vandaag vooral meegekeken en ligt mijn focus op het leren herkennen van de individuen en het benoemen van alle gedragingen zodat ik zo snel mogelijk aan de groupscans kan bijdragen. Naast de groep brulapen die ik vandaag, vanzelfsprekend, gezien heb kwamen er ook nog twee agouti’s voorbij rennen in een racetempo, heb ik een
wandelende tak gezien, veel hagedisjes en een toekan.

Hoe ik dit werk uiteindelijk ga vinden is op dit moment nog lastig te zeggen; op basis van een dag is daar nog niet echt een conclusie over te trekken. De insectenbeten en slapeloosheid maken mij nog niet heel happy. Op dit moment wordt er eten gekookt, en ik voel me toch lichtelijk schuldig dat ik daar niet aan kan bijdragen. Had ik die magnetronmaaltijden toch maar iets vaker vervangen door een ‘echte’ maaltijd, dan had ik nu misschien ook kunnen koken..

Hoe dan ook, foto’s van mijn avontuurtjes hier zien jullie vanzelf voorbij komen op Facebook, en ik zal mijn best doen interessante verhalen voor jullie te schrijven. Houden jullie mij dan een beetje op de hoogte van het wel en wee van Nederland? Stiekem ga ik ons kikkerlandje toch wel een beetje missen hoor!