Mexico vs. Costa Rica: een wereld van verschil

Hola! Vanuit Costa Rica! Iets sneller dan verwacht, maar wat ben ik blij dat ik die stap heb gezet! Ik ben hier nu nog net geen week, maar ik kan me geen betere plek bedenken om te werken.. Laten we echter eerst even terugblikken naar mijn laatste week in Mexico;

Week 1 met de Motiepa groep was succesvol; deze groep had makkelijk te herkennen individuen en hoewel ze soms flink snel wat afstand aflegden waren ze prima te volgen. Dat weekend besloten we om met z’n drieën (B. , A. en ik ) naar Agua Azul te gaan, gecombineerd met de Misol Ha waterval. Misol Ha vond ik persoonlijk niet heel indrukwekkend; de aangrenzende grot met watervalletje en vleermuizen daarentegen was wel interessant. Agua Azul was prachtig, maar niet Azul. Agua Marrón was een betere benaming geweest ;-) Door de regen had het water veel modder meegenomen waardoor het water bruin van kleur was, en héél koud. Zwemmen was niet zo heel succesvol, maar een beetje afkoelen en de toerist uithangen ging prima. En dan vervolgens het eten waar ik al die tijd al naar had uitgekeken; empanadas! In heel Palenque is er geen empanada te vinden, in Agua Azul kan je er niet omheen. De empanadas die ik in Bolivia voorgeschoteld kreeg waren heerlijk, deze konden daar helaas niet aan tippen.

De tweede week bij Motiepa was heel verwarrend; toen we op maandag de groep gingen zoeken konden we maar 3 individuen vinden in hun homerange. 1 mannetje met 2 vrouwtjes. Was er onenigheid geweest in de groep? Waren ze tijdelijk gesplitst? Vreemd was dat deze individuen ook maar op een plek bleven en ze gedroegen zich niet zoals we van ze gewend waren.. De volgende dag hebben we ons opgesplitst; een groep bleef bij de ‘sub’groep, de andere groep ging op zoek naar de andere helft van Motiepa. Toen A. uiteindelijk terugkwam met het nieuws dat ze de volledige Motiepa groep hadden gevonden was ik niet heel verbaasd. En hoewel het natuurlijk zonde was van de data die we nu misten, was het ook wel een beetje grappig.

Inmiddels had ik al veel heel en weer gemaild met de organisatie van het opvangcentrum hier in Costa Rica; mijn hulp zou heel erg gewaardeerd worden en liever vroeger dan later. Dat was voor mij geen probleem; binnen 1 week had ik alles geregeld; mijn vluchten naar Costa Rica, hotelovernachting in San José en busreis naar Nosara.

Mijn laatste zaterdag zijn we naar Ecoparque Aluxes geweest. Een opvangcentrum dat ook fungeert als dierentuin om inkomsten te krijgen via de toeristen. De dieren die we in het wild helaas niet tegen waren gekomen zaten daar in mooie verblijven en leken het prima naar hun zin te hebben. Voor de avond waren we uitgenodigd om uit eten te gaan met de Dr. E. Wat heeft die man veel kennis! Helaas zorgt de hitte gedurende de dag ervoor dat laat opblijven niet echt tot de mogelijkheden behoort. Overigens was mijn vlucht naar Costa Rica de volgende dag, dus op tijd naar bed gaan was een vrij verstandige keuze.

Mijn vlucht was gelukkig pas om 3 uur waardoor ik de tijd had om rustig de laatste spulletjes in te pakken. Afscheid nemen hoefde gelukkig pas op het vliegveld; Dr. E had de vorige avond aangeboden om mij naar het vliegveld te brengen. Geen geheel overbodige luxe, een taxi naar het vliegveld is ontzettend duur en nu had ik gelukkig nog wat hulp bij het inchecken van mijn bagage. Die kon uiteindelijk gelukkig toch in een keer door gestuurd worden naar San José zonder dat ik in Mexico Stad met mijn bagage zou moeten hannesen.

Naar Mexicaanse begrippen was het vliegtuig vanzelfsprekend te laat. No problemo; genoeg overstaptijd in Mexico Stad om dat op te vangen. Stiekem zag ik heel erg op tegen Mexico Stad. Tijdens mijn reis naar Palenque was ik daar ontzettend ziek geworden door het verschil in hoogte tussen Nederland en Mexico Stad. Gelukkig was ik dit keer goed voorbereid met pilletjes die de symptomen van hoogteziekte zouden moeten tegengaan; en ze werkten! Nog eventjes heb ik in een café gebruik kunnen maken van de wifi zodat ik nog even met het thuisfront kon communiceren dat ik nog in leven was ;-)

Mijn vlucht van Mexico Stad naar San José was helaas wat minder comfortabel; flinke turbulentie zorgde voor onrust in het vliegtuig, maar gelukkig kwam ik heelhuids aan in San José waar ik toch wel heel opgelucht was toen ik uiteindelijk mijn bagage gevonden had en het lokale geld gepind had. Een taxi regelen naar het hotel was geen probleem; tientallen chauffeurs staan bij de aankomst’hal’ met bordjes dat ze behoren tot de officiële taxidienst van San José. De retedure taxidienst van San José. 28 euro om mij binnen de stad naar mijn hotel te brengen! Veel keus had ik niet, want het was al laat en de andere taxi’s zouden niet geheel veilig zijn. Mijn hotel was helemaal prima, inclusief wifi en een ventilator die ik zelfs nog uit heb moeten zetten omdat de lucht een stuk koeler was dan ik gewend was. Ik denk dat het zo’n 11 uur was toen ik aankwam in mijn hotel, om 5 uur de volgende ochtend moest ik alweer bij de busterminal zijn voor mijn bus naar Nosara. Ik heb niet eens de moeite genomen om mijn backpack te openen; slapen, opstaan, tandenpoetsen en weer weg. Ik denk dat de afstand tot de busterminal nog geen 500 meter zou zijn geweest, maar wel 500 meter door een van de minder veilige wijken. Gelukkig kon de receptionist mij aan een taxi helpen die mij en mijn zware backpack tot recht voor de terminal bracht. Ticket kopen ging zonder problemen en de bus vinden was ook simpel.

De busrit zelf was niet zo simpel. Een uur na vertrek uit San José stonden we stil aan de kant van de weg, en de bus was met geen mogelijkheid meer te starten. Geen idee hoelang we daar hebben stilgestaan, ik was te moe om mijn ogen open te houden..  Uiteindelijk werd er een andere bus gebeld. Nadat alle bagage was overgeladen konden we met enige vertraging de weg naar Nosara voortzetten. Hoe dichter we bij Nosara kwamen, hoe langzamer we moesten rijden. De wegen waren hier niet meer geasfalteerd, ontzettend smal en vol gaten. Doordat ik meer dan een uur vertraging had opgelopen had ik geprobeerd R., de assistente van V. en tevens mijn huis- en kamergenootje, te contacteren zodat ze niet onnodig op mij zouden staan wachten. Geprobeerd zonder succes, mijn telefoon weigerde ook maar enig signaal te verzenden. Een beetje hopeloos was ik dan ook toen ik aankwam bij de uiteindelijke ‘bushalte’ (welke bushalte?) en er niemand op mij stond te wachten. Na enkele cafés langs de weg te hebben gevraagd om wifi om een bericht te kunnen versturen stond ik uiteindelijk weer terug op dezelfde plek waar ik een blanke dame zag staan die vast een zeker Engels sprak; of ze een berichtje met haar telefoon wou versturen. Wat bleek? Ze kende de eigenaresse van het opvangcentrum en was zo lief om hen voor mij te bellen. Er was miscommunicatie geweest over de tijd die ik aan zou komen; ze hadden mij pas later verwacht! Gelukkig verliep de rest allemaal soepel en na wat korte tussenstops kwamen we uiteindelijk aan bij het opvangcentrum.

En wát voor een opvangcentrum! Deze plek is als een paradijs op aarde! Wat het hier nu zo perfect maakt; geen idee. Ik denk dat het een combinatie is van alles. De ontzettend vriendelijke mensen (het voelt als een 2e familie), de prachtige verblijven, de omgeving, de dieren, en het feit dat alles gewoon voortkomt uit hard werk en delen wat je hebt en geven wat je geven kan.

Het opvangcentrum hier heet SIBU Sanctuary en vangt voornamelijk gemantelde zwarte brulapen op. Weer een andere soort dan de soorten brulapen waar ik voorheen mee gewerkt heb. Alle apen krijgen hier een kans en gaan zo mogelijk weer terug de natuur in (wat bij ongeveer 90% het geval is). Dat leidt ertoe dat de omgeving hier vol is van brulapen. Dat is ook wel nodig om de vele electrocutie ongelukken te compenseren. Dat komt helaas regelmatig voor. Veel electriciteitsleidingen zijn inmiddels geisoleerd, maar er zijn nog steeds veel transformatoren en leidingen die onveilig zijn. De brulapen gebruiken deze leidingen om over te steken over wegen; allemaal puur door menselijk toedoen dus. SIBU Sanctuary werkt samen met het andere opvangcentrum hier in Nosara. Het andere centrum vangt de écht jonge brulapen op die vervolgens door komen naar SIBU wanneer ze wat zelfstandiger zijn. Hier vind het echte rehabilitatiewerk plaats en wordt alles weer uitgeplaatst.

Er is een heel jong aapje hier terechtgekomen waar eigenaresse V. zich over ontfermd, genaamd Jorge. Daarnaast zijn er 4 jonge aapjes die nog erg aanhankelijk zijn; Austin, Sian, Sarah en Katie. De laatste 2 zijn gek op mij, en ik op hen! Ik zal proberen binnenkort wat foto’s en filmpjes met jullie te delen.

Naast de gemantelde brulapen lopen er hier ook zat neusbeertjes en wasbeertjes rond en is er zelfs een grijpstaartstekelvarken! Ik heb toestemming gekregen om mijn trailcam op te hangen op het terrein hier, ik ben benieuwd of er ook nog andere dieren hier rondlopen!

De verblijven zijn heel ruim opgezet, makkelijk te onderhouden en bieden tal van klimmogelijkheden om alle cognitieve vaardigheden te ontwikkelen die een brulaap nodig heeft. Op dit moment wordt er hard gewerkt aan de website, een nieuwsbrief en worden er fundraising mogelijkheden bedacht om nieuwe gebouwen te kunnen oprichten.

Ik hoop hier zoveel mogelijk te kunnen bijdragen aan het fantastische werk wat hier gedaan wordt en zoveel mogelijk ervaring op te doen.
Wat ervaring betreft; dat beperkt zich niet enkel tot ‘werk’gerelateerde ervaring; ik ben ook aan het leren surfen! De ouders van R. zijn inmiddels ook naar Costa Rica verhuisd en huren hier een huis bijna tegen het strand aan. Mét surfboards natuurlijk! Mijn eerste 2 surfpogingen heb ik al gedaan, maar bij beide pogingen waren de omstandigheden niet optimaal. Met flinke blauwe plekken en een bult op mijn hoofd tot gevolg. Zonder lessen te hebben genomen was ik toch al best trots dat ik de tweede keer al op mijn knieën kon zitten. Volgende keer; rechtop staan en de golf volledig uitrijden! :-)

Ik voel me hier ontzettend welkom en er wordt veel interesse getoond in werk wat ik voorheen heb gedaan. Wat ik zelf al merk is dat er een groot verschil zit tussen de brulaapsoorten waar ik mee gewerkt heb. Niet enkel kwa uiterlijk, maar ook kwa gedrag (voornamelijk de vocalizatie). Ik kijk er naar uit om zelf wat literair onderzoek te doen naar de verschillen tussen deze soorten en hoe dit is ontstaan en te kijken of dit invloed heeft op de manier waarop deze soorten in (semi) gevangenschap gehouden moeten worden. Daar ga ik jullie via mijn blog verder niet mee vervelen; met verhalen over babypoep en groepsdrama’s wel! Dat zal ik voor de volgende keer bewaren. Tot dan!