Mijn leven in Costa Rica

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn eerste Costa Rica blog plaatste, en toch lijkt het alsof ik maar weinig te vertellen heb. Alles lijkt inmiddels zo vanzelfsprekend voor mij; de dieren, de routine, de omgeving, de mensen. Dit is voorlopig mijn leven; dit is hét.
Het regenseizoen lijkt inmiddels echt begonnen te zijn. Flinke stormbuien zijn bijna dagelijkse kost. Surfen is er de laatste tijd niet meer van gekomen, zwemmen gelukkig wel. Ook fotografie heeft even op een laag pitje gestaan (m.u.v. Instagram waarmee ik jullie lekker maak met de Costa Ricaanse zonsondergangen ;) ).

Om jullie een wat beter beeld te geven van wat ik hier precies doe zal ik jullie een uitleg geven van de dagelijkse bezigheden. ’s Ochtends vroeg gaat de wekker in de kamer naast die van mij; G., de man uit Nicaragua die hier vast in dienst is heeft blijkbaar veel tijd nodig om op te staan. Rond een uur of 6 (oké, dat is nog steeds heel vroeg) gaat die van ons. Aankleden, ontbijtje, tandenpoetsen en dan meteen beginnen. Het eerste beestje dat voer nodig heeft overnacht op dit moment nog bij ons in het huis. Vida de eekhoorn kwam een dag voordat ik hier was aan bij het opvangcentrum. Een moeder met twee dochters had haar gevonden langs de weg toen ze nog maar heel klein was en haar oogjes nog dicht had. Vida krijgt ‘s ochtends melk, mango en watermeloen en zodra ze daarmee klaar is gaat ze mee naar boven. Om naar boven te komen, waar het opvangcentrum is, moeten we eerst een steile helling beklimmen. Gelukkig hebben we sinds kort vrijwilliger M. uit de VS die zich bezig houdt met allerlei verschillende projecten waaronder het installeren van traptreden. Ideaal! Vida gaat boven in een grotere kooi waar ze alle ruimte heeft om te springen en klimmen, terwijl wij aan de slag gaan in de keuken. Sla moet gewassen en verdeeld worden en mango en watermeloen moeten in stukjes gesneden worden voor de meer dan 20 brulaapjes die op dit moment in de verblijven zitten. In de tussentijd is G. al druk bezig met het schoonmaken van de voedertafels en de verblijven zelf.

Zodra alle aapjes hun portie hebben gehad worden de ‘baby’s’; Sarah, Katie, Sian en Austin, nog even apart genomen. Hun grootte maakt dat ze nog niet echt opgewassen zijn tegen hun competitie. Waar alle grotere apen flinke brokken watermeloen wegschrokken doen zij er nog iets langer over waardoor ze niet genoeg eten kunnen krijgen in hun habitat. Vooral Sarah, mijn favoriete aapje hier, heeft nogal problemen met eten. Naast haar kiezen heeft ze nog 1 vrij nutteloos tandje voor in haar mond. Hoe dat precies gekomen is weet niemand, maar de hoop is dat al haar volwassen tanden nog door moeten komen zodat ook zij uiteindelijk gewoon mee kan eten. Zodra ook de baby’s genoeg gegeten hebben gaan ze weer terug bij de rest en beginnen wij aan het voorwerk voor de middag; opnieuw sla wassen, watermeloen snijden en waar nodig ook de extra groenten voorbereiden die ze elke dag krijgen; sperziebonen, rode biet, wortel, zoete aardappel en appel. Al dit eten zouden ze in de natuur natuurlijk krijgen, maar dit alles is enkel een toevoeging op het hoofdbestanddeel van hun dieet; bladeren! Elke dag gaat G. op pad met eigenaar S. om op verschillende locaties bladeren te verzamelen van 5 boomsoorten. Door de apen al vroegtijdig kennis te laten maken met de locale eetbare bladeren kunnen ze na vrijlating in het gebied zelf heel makkelijk hun eigen voedsel herkennen! Ideaal toch?

Wanneer we veel tijd over hebben in de ochtend zorgen we ervoor dat de baby’s wat extra beweging krijgen buiten hun habitat. De verblijven hier zijn ontzettend ruim en zijn zeker voldoende om ze in te houden, maar buiten leren ze kennismaken met wilde apen, dieren, en nieuwe planten en geuren.

Van 11 tot 1 hebben we even tijd voor onszelf; lunchen, een boek lezen, facebooken (met het beperkte internet dat ik hier heb ;) ). Daarna is het weer voedertijd! Alle groenten worden gestoomd om ervoor te zorgen dat ook de aapjes die wat minder makkelijk eten al hun vitamientjes binnenkrijgen. In het wild zouden ze een variatie aan fruit en bloemen plukken die bijna onmogelijk is om na te bootsen in een gecontroleerde omgeving.

Aan het einde van de dag maken we kruiken klaar met heet water die we op de slaapplekken leggen. De warmte van deze kruiken stimuleert de vertering van alle bladeren en zorgt ervoor dat de jongere aapjes het niet koud krijgen gedurende de nacht.

Zo af en toe op de zaterdagavond hebben we pizza avond; de locale pizzeria heeft dan heerlijke pizza’s voor $10. Niet supergoedkoop, maar Costa Rica is in levensmiddelen heel prijzig. Voor twee plastic tasjes betaal je met gemak $40, zo’n 35 euro. Gelukkig heb ik voorlopig nog wat spaarcentjes over en hoef ik niet bang te zijn dat ik uit financiële nood hier weg moet.

Twee dagen per week is er hier de mogelijkheid om op bezoek te komen. Omdat ik geen idee had van wat er tijdens de tour verteld werd vond ik het gisteren maar eens tijd om mee te gaan met de toeristen. Leuk om nieuwe mensen te leren kennen! En leuk om het opvangcentrum eens vanaf een ander perspectief te zien! Deze plek is op geen enkele manier vergelijkbaar met een ander opvangcentrum waar ik eerder geweest ben. Het land is vrij groot en grenst aan ‘beschermd’ landbouwgebied. Na een flinke wandeling door het gebied met eigenaar S. die uitleg geeft over het verleden en de omgeving, worden de toeristen naar het opvangcentrum gebracht. Op dit moment is het enige daadwerkelijke gebouw daar het huis van S. en V. die het opvangcentrum leiden. Omdat er nog geen geld is om een educatief gebouw op te richten spelen zij gastheer en gastvrouw in hun eigen huis. In de ‘woonkamer’ (het hele huis is een aaneengesloten ruimte), kan iedereen plaatsnemen voor een presentatie door V. over het werk dat gedaan wordt en waarom het van groot belang is. Ik heb nog niemand gezien die na hun ontmoeting met S. en V. geen bewondering voor hen heeft. Beiden zijn zij al op leeftijd, en beiden werken zijn de hele dag door, 365 dagen per jaar. Na V.’s presentatie mogen de toeristen na het wassen van hun handen mee het grote verblijf in. Direct contact met de apen is er niet, de mogelijkheid om ze van dichtbij te bekijken wel.

Alles draait hier om deze brulapen en er wordt ontzettend veel gedaan om te voorkomen dat er nieuwe apen binnengebracht worden. Waar in Bolivia de illegale handel in wilde dieren een probleem was, is elektrocutie hier probleem #1. SIBU Sanctuary waar ik als vrijwilliger werk, werkt samen met Refuge for Wildlife, het andere opvangcentrum hier in Nosara. Waar SIBU enkel grote buitenverblijven heeft, heeft Refuge for Wildlife enkel ‘nurseries’, kinderkamers om het simpel te houden. Bijna alle apen in SIBU zijn via Refuge for Wildlife binnengekomen. Daar krijgen ze eerst zo nodig medische hulp of worden ze tot een leeftijd grootgebracht dat ze hier min of meer zelfstandig kunnen leven in de verblijven tot het moment dat ze groot genoeg zijn om vrijgelaten te worden. Het slagingspercentage is hier bijna 100%, elk dier krijgt een kans en tot nu toe zijn er nog geen apen die hier permanent in de opvang hebben moeten blijven. Brulaap ‘Nol’, waar ik onlangs een foto van plaatste op Facebook, komt nog regelmatig even kijken. Toen hij in de opvang was werd zijn arm geamputeerd; hij was zo heftig geëlektrocuteerd dat het redden van zijn arm geen optie meer was. Zonder zijn arm redt hij zich prima. Hij is wellicht wat langzamer, maar het feit dat hij niet constant in de buurt is bewijst dat hij genoeg eten kan vinden in de verdere omgeving. Een groot succes dus!
Baby Katie is op dit moment nog een twijfelgevalletje. Zij heeft een aandoening aan haar benen waardoor ze niet heel erg snel is. Dit zou gevaarlijk kunnen zijn mocht zij vrijgelaten worden; een hond zou haar gemakkelijk kunnen pakken! Om precies te achterhalen wat er mis is met haar benen of heupen is een röntgenfoto of echo nodig en dat is hier ontzettend prijzig. Ik hoop dat we die zorg uiteindelijk toch kunnen bieden en dat Katie alsnog haar kans krijgt in de toekomst op een vrij leven.

Hoewel ik hier nu pas bijna één maand ben, ben ik samen met R. al aan het kijken naar mogelijkheden voor onze visarun in December. Amerika (Florida) was onze eerste keus, maar wellicht een wat te dure optie voor haar. Florida houdt namelijk in dat ik ontzettend dicht bij Disneyworld zou zijn. Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik daar met geen mogelijkheid níét naartoe zou kunnen als ik in de buurt zou zijn. En als ik dan toch al in Orlando ben dan kan Universal Studios natuurlijk niet ontbreken hè ;). Mocht dat allemaal uiteindelijk niet lukken dan kunnen we altijd nog voor 1 of 2 daagjes naar buurland Nicaragua, waar vast ook hele mooie dingen te zien zijn. (Maar geen Disney! :'( )

Mijn cameraval heb ik nog steeds niet opgehangen, dat komt er maar niet van! Dat had ik ook nu kunnen doen, maar dan hadden jullie geen verhaaltje om te lezen. Afgelopen week wandelde er nog een miereneter over het terrein en ik heb genoeg verhalen gehoord over katachtigen in de omgeving. Tijd dus om de cameraval op te hangen en te kijken waar deze prachtige dieren uithangen!

Voor iedereen wiens Engels een beetje oké is; zeer spoedig wordt de nieuwe website van SIBU Sanctuary online gezet. Daar kunnen jullie meer leren over het opvangcentrum en de dieren de hier zijn. Ook zal er een webshop worden gelanceerd; ieder die zich geroepen voelt om het werk van SIBU financieel te ondersteunen is meer dan welkom. Een leuke optie in de webshop is het financieel/digitaal adopteren van een van de aapjes. Onder andere baby’s Sarah, Katie, Sian en Austin zullen daarop te vinden zijn evenals wat juvenielen ‘Smiley’ en ‘Cuddles’. Ik wordt in ieder geval een van de adoptie ouders van Sarah!

Hier zullen jullie het voorlopig weer even mee moeten doen, tenzij ik hele spannende avonturen ga beleven! Ik heb nog geen idee wanneer ik terug ga komen naar Nederland. Ik heb zo’n vermoeden dat ik hier zeker tot na de Nederlandse winter wel even blijf plakken. Tegen die tijd is het even aankijken hoe ik het hier nog vind en of ik al direct naar huis wil komen i.c.m. de prijzen van vliegtickets. De kans is groot dat ik hier nog terug ga komen, maar er zijn ook nog zat andere projecten waar ik graag wat tijd door zou brengen. Azië, Europa, Afrika; het zijn nog steeds allemaal opties. Ook Amerika zou een interessante optie zijn om daar gecertificeerd te worden tot ‘wildlife rehabilitator’. Wellicht dat dit uiteindelijk mijn eindstation is, maar misschien ook niet. Dat hangt af van veel verschillende factoren waarvan een van de voornaamste toch ‘geld’ zal zijn. Voor niets komt de zon op! Tijd zal het leren :)