Trial and error

14 NOVEMBER

En we zijn alweer een maand verder! Tijd is hier zo’n vreemd iets. Doordat alles zo in elkaar overvloeit heb je nauwelijks besef van dagen of zelfs weken.

Vlak na het posten van mijn vorige blog kregen we bericht van een gewonde brulaap langs de kant van de weg. Hoe ze daar precies terecht kwam weet niemand, maar een val van de elektriciteitskabels lijkt het meest voor de hand liggend. Na een bezoek aan de dierenarts in Nicoya bleek dat ze een breuk had in haar heup. Helaas was ze al zo op leeftijd dat opereren geen optie was. De enige mogelijkheid tot herstel was confinement in een kleine ruimte en pijnstilling. En daar zijn we nu dus al een maand mee bezig. Helaas lijkt haar situatie niet heel erg te verbeteren. Aankomende week gaan we met haar terug naar de dierenarts in Nicoya om daar onder verdoving weer een röntgenfoto te laten maken van haar heup. Naast D. (zo hebben we haar genoemd, voluit ‘Donja’), zal ook Sarah, ‘mijn’ aapje, mee gaan naar de dierenarts. Ze heeft al heel lang last van allergiën of iets anders wat haar ademhaling belemmert, en het wordt tijd dat er wat aan gedaan wordt.
Inmiddels is de nieuwe website online, en hij is echt prachtig geworden! Voor wie interesse heeft: http://www.sibusanctuary.org . De eerste dag dat de website online was heb ik gelijk gebruik gemaakt om Sarah via het Adopt-A-Monkey programma te adopteren. Nu ben ik dus officieel haar pleegmoeder :) Sarah is mijn kleine vriendinnetje hier, net zoals dat ik Paya had in Bolivia. (Relax, pap & mam, ik zal niet mijn arm laten onder tattoëren met apennamen ;) ).

De dag nadat we Donja binnenkregen werden we ook gebeld voor een gewonde meeuw op het strand. Nadat Steve hem had opgehaald was ik de eerste persoon die hem mocht onderzoeken. Mijn stages in Rotterdam en Opglabbeek hebben mij genoeg geleerd over het herkennen van verwondingen bij vogels. Bij deze meeuw, die Steve al ‘Jonathan’ had genoemd, was het heel duidelijk dat hij gepakt was door een hond. Er zat een breuk in een van de gewrichten van zijn rechtervleugel en hij had een groot gat in zijn borst wat duidelijk al aan het infecteren was. Waar de meeste opvangcentra er bij vogels voor kiezen om ze op de snelle manier af te maken, kozen ze er hier voor om ermee naar de dierenarts te gaan om hem middels een spuitje in te laten slapen. Hoewel Costa Rica vol zit met wildlife zijn alle dierenartsen hier in de buurt enkel gespecialiseerd in katten en honden, alles wat daarbuiten valt wordt behandeld middels ‘trial & error’. Iets wat voor mij enorm frustrerend is. Vandaar dat ik ga proberen om een gespecialiseerde primatendierenarts hierheen te halen om de lokale dierenarts te trainen.

Afgelopen week was vrij hectisch met de aapjes. In twee van de verblijven was ontlasting gevonden waar duidelijk parasieten in zaten. Omdat alle apen met elkaar in contact komen moesten dus ook ALLE apen ontwormd worden. Geen primatendierenarts betekend zelf de handen vuil maken. Letterlijk. Gewapend met een handdoek om de apen te kunnen fixeren hebben we alle 22 apen anti parasiet medicatie moeten geven. In de mond, waar al die leuke scherpe tanden zitten, zonder bescherming en met een spuitje van 1 ml. Veilig? Nee. Maar iemand moet het doen en gelukkig zijn we er allemaal zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Het heeft wel even geduurd voordat we het vertrouwen van alle apen weer terug hadden.

Op dit moment is er gelukkig maar een aapje dat medicatie nodig heeft en dat is de jonge ‘Sian’. Ze is in de laatste tijd 200 gram afgevallen, wat veel is aangezien ze nog maar 1600 gram woog. Gelukkig is de antibiotica die ze nu krijgt niet vies van smaak, waardoor ze de medicatie zelf uit het spuitje drinkt. Het had niet makkelijker kunnen zijn!

Wat betreft mijn plannen: ik ben nog flink aan het nadenken over de tijd die ik hier ga blijven. Het punt is dat ik in eerste instantie naar Mexico vertrok om dingen te leren. En dat heb ik daar ook zeker gedaan en ook hier heb ik weer dingen bijgeleerd. Het probleem hier is echter dat niemand hier de daadwerkelijke kennis heeft om mij dingen bij te leren. Op dit moment is het zelfs lichtelijk omgekeerd. In principe geen probleem, zo kan ik hen weer helpen, maar dat was mijn doel van vrijwilligerswerk, op dit moment, nog niet. Ik ben nu aan het nadenken om tot en met februari of maart te blijven, in plaats van tot en met april, en dan in Nederland verder te gaan met studeren via cursussen. En mijn rijbewijs halen, da’s ook heel belangrijk. En als ik al die cursussen succesvol heb afgerond, dan zie ik wel weer verder. Wellicht dat er dan wel een mooie vacature op mijn pad komt, of dat ik eerst richting Thailand vertrek om in een rehabilitatiecentrum voor gibbons te werken. Wie weet!

Voorlopig ga ik hier nog hard mijn best doen om Spaans te leren (ik heb nu eindelijk een goed lesboek!) en ga ik genieten van mijn tijd met deze geweldige dieren.

UPDATE 20 NOVEMBER 2015

Nog even een update voordat ik dit bericht plaats, in de afgelopen dagen zijn er namelijk wat dingen gebeurd en wat grote beslissingen gemaakt.
Om te beginnen zijn we naar de dierenarts geweest met Donja en Sarah. Voor Sarah helaas niet alleen meer voor d’r allergieën; afgelopen vrijdagochtend bleek dat ze, zeer waarschijnlijk, in het verblijf gevallen was. Ze gebruikte haar linker beentje bijna niet en haar knie was flink aan het opzwellen. Worst case scenario voor mijn kleine meisje; een breuk. En ja hoor, dat was op de röntgenfoto’s bij de dierenarts terug te zien. Nét boven de knie. Zo’n plek die eigenlijk niet te opereren is. Gelukkig is Sarah nog niet oud (ongeveer 2 jaartjes oud) waardoor de breuk uit zichzelf moet kunnen genezen. Ze begint zelf al wat gewicht op d’r beentje te zetten. Wel moet ze bijna de hele dag gedragen worden omdat ze niet alleen in het grote verblijf mag blijven; het risico dat ze opnieuw zou vallen is te groot. Ook ’s avonds heeft ze dus extra zorg nodig waardoor ze nu bij mij op de slaapkamer staat in een bench. Slapen met aapjes in de kamer is voor mij natuurlijk niks vreemds, en dat doe ik met alle liefde voor haar.

Voor D. was het nieuws een beetje dubbel. De breuk was genezen, maar heeft totaal geen gevoel meer in d’r been, waardoor ze hem nog constant laat hangen. Toch had ze geen wondjes op d’r been wat erop duidt dat ze er voorzichtig mee omgaat; er zou geen infectie ontstaan. Nu zit ze apart in een groter verblijf om te zien hoe ze zich kan redden, en als dat allemaal goed gaat wordt ze binnenkort alsnog vrijgelaten! Dat is wel goed nieuws natuurlijk! Ze verdient de kans om weer terug vrijgelaten te worden, en haar overlevingskansen zijn zeer positief. Een leven in gevangenschap is niks voor een volwassen brulaap die altijd in het wild heeft geleefd.

Herinneren jullie Vida nog? Het eekhoorntje dat we hier hebben opgevoed? Die heeft er sinds eergisteren een vriendje bij! Randall is ongeveer even groot als Vida en is opgevoed door mensen hier uit de buurt die hem als jong hadden gevonden langs de weg, net als Vida. Natuurlijk niet de beste keuze, maar gelukkig zagen deze mensen uiteindelijk toch in dat Randall in het wild thuishoort. Daar wordt hij nu samen met Vida op voorbereid. Van romantische escapades is nog geen sprake; sterker nog; ze lijken elkaar nog niet heel interessant te vinden. Dat heeft te maken met het feit dat ze door mensen zijn opgevoed en al heel lang geen andere eekhoorntjes meer hebben gezien. Hopelijk komt daar snel verandering in door een mooie vrijlating.

En dan schreef ik hiervoor ook al dat ik aan het twijfelen was hoelang ik hier zou blijven. Op dat moment overwoog ik nog niet om voor kerst al naar huis te komen, maar dat gaat toch gebeuren. Mijn vlucht is geboekt voor 10 december, en op 11 december land ik om 6 uur ’s ochtends in Frankfurt. Mijn to do list voor Nederland werd zo lang dat het voor mij verstandiger was om gewoon naar Nederland te komen en aan alle cursussen en mijn rijbewijs te beginnen. Ik weet dat ze mij hier gaan missen, en ik ga alles en iedereen hier zeker ook missen, maar keuzes maken hoort bij het leven en ik ben blij om weer naar huis te gaan. De komende drie weken ga ik mezelf nog zo nuttig mogelijk maken en aan het eind zal ik voor jullie nog een update schrijven hoe alles is afgelopen met Sarah, Donja, Vida en Randall! Tot dan en alvast een fijn Sinterklaasfeest! :)