Bolivia #1
Blijf op de hoogte en volg Stephanie
08 Februari 2014 | Bolivia, Yolosa
05/02/2014
Pfff, inmiddels heb ik al zoveel verhalen geschreven in m’n hoofd, maar ik heb nu pas de tijd om daadwerkelijk ook iets te typen. Laten we de helse reis maar even overslaan met veranderende gates, vertraging, niet kunnen slapen etc…
Eenmaal door de douane heen van La Paz airport kwam ik al snel de taxi chauffeur tegen die mij naar La SendaVerde zou brengen. (stiekem toch wel grappig, zo’n bordje met je naam erop en iemand die geen flauw idee heeft wie hij zoekt). Jesús (op z’n Spaans) heette mij van harte welkom in Bolivia met de paar woordjes Engels die hij kende. Hij pakte meteen zijn telefoon om Vicky (eigenaresse LSV) te bellen. Wat bleek, door de twee uur vertraging die ik had met mijn vliegtuig vanaf Miami kon ik niet direct naar LSV rijden vanwege een demonstratie. Great, nog meer wachten. Vicky stelde voor om Jesús mij rond te laten leiden in La Paz, ook prima! Nadeel was alleen wel dat ik me niet helemaal lekker voelde, maar dat zou wel weer over gaan toch? Meer wachten had ik in ieder geval geen zin in.
Eenmaal in de minivan en de parkeerplaats afgereden kwam ik al meteen in contact met het verkeer van Bolivia, wat een chaos! Ik zit te denken aan iets om het mee te kunnen vergelijken, maar dat is volgens mij bijna onmogelijk. Auto’s rijden kriskras door elkaar en getoeter van hier tot Tokio (wat dat betreft een beetje op z’n Gambianas: toeteren als je er voor mag, toeteren als de ander moet doorrijden, toeteren om hallo te zeggen, toeteren… nouja, je snapt me wel..). Ik was blij toen we eenmaal bij de “parkeerplaats” in La Paz hadden bereikt, als je het al een parkeerplaats kon noemen. Wat me meteen opviel was de traditionele klederdracht van de vrouwen, heel bijzonder. Jesús liep met mij enkele straatjes door, waarna ik even wat geld ging pinnen om een drankje te kunnen kopen. De Fanta was lekker, maar op de een of andere manier voelde ik me er niet beter, maar alleen maar slechter door. Toen ik aan Jesús vroeg of er ergens een wc was, bracht hij me naar een openbare wc. Natuurlijk voelde ik me toen weer eventjes beter, maar toen we 5 minuten later weer door een straatje liepen ging het natuurlijk ineens weer mis. Om een lang verhaal kort te maken, paar keer gespuugd onder het lopen, terug richting de auto en weer door het chaotische verkeer. Inmiddels voelde ik me zo moe dat ik onderweg af en toe weg viel, en toen ik weer wakker werd stond Vicky ineens voor het raam van de auto. Blijkbaar had Jesús haar gebeld, maar volgens mij was er geen uitleg nodig om duidelijk te maken dat ik me niet lekker voelde.
Vicky nam mij mee in haar auto, om me naar een plek te brengen waar ik uiteindelijk na het opmeten van mijn bloeddruk (véél te hoog) flink wat zuurstof kreeg toegediend. Nadat ik daar klaar was nam ze me mee naar het appartement waar haar moeder en zussen woonden. In een van de extra kamertjes van haar moeder waar een comfortabel bed in stond mocht ik een paar uurtjes gaan slapen, heerlijk! Daarna voelde ik me al een stuk beter. Snel kon ik met haar telefoon een emailtje sturen naar het thuisfront, want verbinding met mijn eigen telefoon? Nee hoor, helemaal niks. Vicky belde een taxi voor mij om me naar de plek te brengen waar Jesús mij opwachtte. Omdat ik wist wat me te wachten stond, deed ik mijn polsbandjes tegen wagenziekte alvast om. En maar goed ook, want Death Road is geen pretje als je wagenziek bent. Gelukkig werd ik dat ook niet, en kon ik van het prachtige uitzicht genieten. Het enige waar ik me een beetje zorgen over maakte was Jesús die onderweg de hele tijd kruisjes met zijn hand zat te maken. Waarom spreekt voor zich ;)
Na een flink lange tijd rijden kwamen we dan eindelijk aan bij LSV, waar ik vriendelijk werd ontvangen. Na een beetje gesetteld te zijn en gedineerd te hebben heb ik nog even wat tijd doorgebracht in de gemeenschappelijke ruimte. Na een film te hebben gekeken besloot ik dat het toch maar tijd was om te gaan slapen, op mijn half opgemaakte bed met een afgebrokkeld stuk termietennest en een kakkerlak.. Zo slecht sliep ik uiteindelijk nog niet eens, gelukkig maar. In de ochtend heb ik eerst alle handboeken doorgelezen, en na het ontbijt kreeg ik van mijn tijdelijke kamergenootje Sarah een tour door LSV. Het is zo bijzonder om te zien hoe alles hier werkt, bijna alle dieren lopen gewoon vrij rond, terwijl de mensen eigenlijk ingekooid zijn. Bijna aan het einde van de tour begon ik me weer slechter te voelen, en ben ik maar even naar de wc gelopen. Weer ziek geworden, maar vastberaden om door te zetten gewoon de tour afgemaakt. Aan het einde kwamen we in Monkeyterritory, waar ik al meteen Maya op mijn schouder kreeg, een van de “beruchte” aapjes hier. Dat was zo’n beetje het einde van de tour.
Uiteindelijk heb ik wel aan Sarah uitgelegd dat ik nog ziek was, en gevraagd of het misschien beter was voor de aapjes om nog even bij ze uit te buurt te blijven. Dat was inderdaad zo, ik wil natuurlijk niet het risico lopen dat ze ziek worden dankzij mij. Na even door de modder baggeren (rubber laarzen zijn mijn redding), weer bij mijn kamertje aangekomen. Nu was ik dus eventjes weer op bed gaan liggen, met mijn wekker gezet voor lunchtime, maar die liep niet af. Resultaat? Geen lunch, en lam in bed liggen. Hopelijk kan ik vandaag met een groepje mee naar Coroico (half uur met de taxi) om dit verhaal op internet te gooien, en zo niet, dan hebben jullie straks een dubbel verhaal. Ik hoop jullie de komende tijd een beetje op de hoogte te houden van de gebeurtenissen hier, dat zal zeker niet vaker zijn dan een keer per week, maar zelfs daar ga ik niet op rekenen.. Ik hoop dat jullie in Nederland van het mooie weer genieten (haha, Bazinga!), dat ga ik hier in ieder geval, zodra ik me beter voel, wel doen.
07/02/2014
Een dubbel verhaal dus, zoals ik al zei. Een paar mensen hadden afgehaakt en de andere taxi zat al helemaal vol, dus helaas pindakaas. Inmiddels zit ik al een paar dagen hier, en heb ik al uitgebreid kennis mogen maken met mijn 2 baby’s: Balu en Paya. Balu is 7 maandjes oud, en heeft langere tijd bij een vrouw in huis gewoond. Hierdoor is hij erg aanhankelijk, en zit ie het liefst de hele dag op je. Paya is wat zelfstandiger, en vindt het ook erg leuk om in bomen te klimmen. Meteen de eerste nacht al had ik Balu bij mij in bed liggen. Dat geeft misschien niet een erg “eco” beeld van deze organisatie als ik dat zo zeg, maar eco is deze organisatie zeker wel. Alles hier wordt hergebruikt, en in plaats van dat de diertjes in kooien zitten (zoals je meestal ziet bij opvangcentra), hebben ze hier juist alle ruimte terwijl de mensen over het algemeen juist “opgesloten” zitten. Dat opsluiten is trouwens hard nodig, gister had ik de deur van mijn hutje niet goed op slot gedaan, en ja, toen kwam er ’s ochtends ineens een spider monkey binnen gewandeld.
Ik vermaak me hier prima, de natuur is echt prachtig. Van helder gekleurde vlinders en harige rupsen tot vreemde vogels en bijtende mieren. Helaas regent het hier op het moment wel ontzettend veel, waardoor foto’s maken er bijna niet in zit. Het scheelt dat Balu&Paya regen ook niet leuk vinden, waardoor ik het grootste deel van de dag gewoon binnen kan blijven (wat ook weer een beetje zonde is, maar lange wandeltochten zitten er toch niet in..). De bedoeling is om de Balu&Paya een beetje te socialiseren met de andere howlermonkeys die hier zitten, al is dat vrij lastig want die zijn natuurlijk nergens te bekennen als het stortregent. Gelukkig is februari het hoogtepunt van het regenseizoen, en zal het hierna snel droger worden.
Zorgen voor de baby’s betekend wel echt fulltime bezig zijn, de enige rustmomentjes die je hebt zijn je afwisseling voor ontbijt, lunch en avondeten. Het eten hier is overigens niet slecht, maar kan natuurlijk beter. S’ochtends krijgen we meestal brood, en op sommige dagen pap (dat zijn vanzelfsprekend de dagen dat ik ontbijt even oversla..), ’s middags en ’s avonds krijgen we warm eten, afwisselend tussen rijst en pasta, en zo heel af en toe friet. En als het een keer niet zo lekker is, dan maar niet, dat overleef ik ook wel weer. Het enige vervelende vind ik dat ik zelf nog geen Spaans spreek, waardoor ik af en toe nog wel eens andere vrijwilligers om hulp moet vragen. Ik ga de komende tijd wel hard mijn best doen om toch een beetje Spaans te leren met behulp van de mini cursus die ik heb meegenomen vanuit Nederland. Hopelijk kan ik jullie snel op de hoogte brengen!
08/02/2014
Yay, als het goed is kan ik dadelijk eindelijk naar Coroico! Hoe het daar is horen jullie een volgende keer wel weer, want ik wil daar ook een beetje rondkijken en terug zijn voor het avondeten. Inmiddels heb ik een nieuw kamergenootje die hier ongeveer 2 maanden zal blijven, net iets korter dan mij dus. Ik ben al een aantal keren onder geplast en gepoept, maar tot nog toe gaat alles gewoon prima! Echt privacy heb ik hier niet, maar daar heb ik tot nog toe ook nog niet echt behoefte aan. Wat ik wel een beetje mis is dat ik niet gewoon even “hoi” kan zeggen tegen paps en mams, want telefoon werkt hier niet en internet is er al helemaal niet. Ik heb wel wat foto’s gemaakt, maar om die te uploaden gaat denk ik teveel tijd kosten. Mocht dat wel lukken, dan zal ik wat op Facebook plaatsen. Talk to you later!
Pfff, inmiddels heb ik al zoveel verhalen geschreven in m’n hoofd, maar ik heb nu pas de tijd om daadwerkelijk ook iets te typen. Laten we de helse reis maar even overslaan met veranderende gates, vertraging, niet kunnen slapen etc…
Eenmaal door de douane heen van La Paz airport kwam ik al snel de taxi chauffeur tegen die mij naar La SendaVerde zou brengen. (stiekem toch wel grappig, zo’n bordje met je naam erop en iemand die geen flauw idee heeft wie hij zoekt). Jesús (op z’n Spaans) heette mij van harte welkom in Bolivia met de paar woordjes Engels die hij kende. Hij pakte meteen zijn telefoon om Vicky (eigenaresse LSV) te bellen. Wat bleek, door de twee uur vertraging die ik had met mijn vliegtuig vanaf Miami kon ik niet direct naar LSV rijden vanwege een demonstratie. Great, nog meer wachten. Vicky stelde voor om Jesús mij rond te laten leiden in La Paz, ook prima! Nadeel was alleen wel dat ik me niet helemaal lekker voelde, maar dat zou wel weer over gaan toch? Meer wachten had ik in ieder geval geen zin in.
Eenmaal in de minivan en de parkeerplaats afgereden kwam ik al meteen in contact met het verkeer van Bolivia, wat een chaos! Ik zit te denken aan iets om het mee te kunnen vergelijken, maar dat is volgens mij bijna onmogelijk. Auto’s rijden kriskras door elkaar en getoeter van hier tot Tokio (wat dat betreft een beetje op z’n Gambianas: toeteren als je er voor mag, toeteren als de ander moet doorrijden, toeteren om hallo te zeggen, toeteren… nouja, je snapt me wel..). Ik was blij toen we eenmaal bij de “parkeerplaats” in La Paz hadden bereikt, als je het al een parkeerplaats kon noemen. Wat me meteen opviel was de traditionele klederdracht van de vrouwen, heel bijzonder. Jesús liep met mij enkele straatjes door, waarna ik even wat geld ging pinnen om een drankje te kunnen kopen. De Fanta was lekker, maar op de een of andere manier voelde ik me er niet beter, maar alleen maar slechter door. Toen ik aan Jesús vroeg of er ergens een wc was, bracht hij me naar een openbare wc. Natuurlijk voelde ik me toen weer eventjes beter, maar toen we 5 minuten later weer door een straatje liepen ging het natuurlijk ineens weer mis. Om een lang verhaal kort te maken, paar keer gespuugd onder het lopen, terug richting de auto en weer door het chaotische verkeer. Inmiddels voelde ik me zo moe dat ik onderweg af en toe weg viel, en toen ik weer wakker werd stond Vicky ineens voor het raam van de auto. Blijkbaar had Jesús haar gebeld, maar volgens mij was er geen uitleg nodig om duidelijk te maken dat ik me niet lekker voelde.
Vicky nam mij mee in haar auto, om me naar een plek te brengen waar ik uiteindelijk na het opmeten van mijn bloeddruk (véél te hoog) flink wat zuurstof kreeg toegediend. Nadat ik daar klaar was nam ze me mee naar het appartement waar haar moeder en zussen woonden. In een van de extra kamertjes van haar moeder waar een comfortabel bed in stond mocht ik een paar uurtjes gaan slapen, heerlijk! Daarna voelde ik me al een stuk beter. Snel kon ik met haar telefoon een emailtje sturen naar het thuisfront, want verbinding met mijn eigen telefoon? Nee hoor, helemaal niks. Vicky belde een taxi voor mij om me naar de plek te brengen waar Jesús mij opwachtte. Omdat ik wist wat me te wachten stond, deed ik mijn polsbandjes tegen wagenziekte alvast om. En maar goed ook, want Death Road is geen pretje als je wagenziek bent. Gelukkig werd ik dat ook niet, en kon ik van het prachtige uitzicht genieten. Het enige waar ik me een beetje zorgen over maakte was Jesús die onderweg de hele tijd kruisjes met zijn hand zat te maken. Waarom spreekt voor zich ;)
Na een flink lange tijd rijden kwamen we dan eindelijk aan bij LSV, waar ik vriendelijk werd ontvangen. Na een beetje gesetteld te zijn en gedineerd te hebben heb ik nog even wat tijd doorgebracht in de gemeenschappelijke ruimte. Na een film te hebben gekeken besloot ik dat het toch maar tijd was om te gaan slapen, op mijn half opgemaakte bed met een afgebrokkeld stuk termietennest en een kakkerlak.. Zo slecht sliep ik uiteindelijk nog niet eens, gelukkig maar. In de ochtend heb ik eerst alle handboeken doorgelezen, en na het ontbijt kreeg ik van mijn tijdelijke kamergenootje Sarah een tour door LSV. Het is zo bijzonder om te zien hoe alles hier werkt, bijna alle dieren lopen gewoon vrij rond, terwijl de mensen eigenlijk ingekooid zijn. Bijna aan het einde van de tour begon ik me weer slechter te voelen, en ben ik maar even naar de wc gelopen. Weer ziek geworden, maar vastberaden om door te zetten gewoon de tour afgemaakt. Aan het einde kwamen we in Monkeyterritory, waar ik al meteen Maya op mijn schouder kreeg, een van de “beruchte” aapjes hier. Dat was zo’n beetje het einde van de tour.
Uiteindelijk heb ik wel aan Sarah uitgelegd dat ik nog ziek was, en gevraagd of het misschien beter was voor de aapjes om nog even bij ze uit te buurt te blijven. Dat was inderdaad zo, ik wil natuurlijk niet het risico lopen dat ze ziek worden dankzij mij. Na even door de modder baggeren (rubber laarzen zijn mijn redding), weer bij mijn kamertje aangekomen. Nu was ik dus eventjes weer op bed gaan liggen, met mijn wekker gezet voor lunchtime, maar die liep niet af. Resultaat? Geen lunch, en lam in bed liggen. Hopelijk kan ik vandaag met een groepje mee naar Coroico (half uur met de taxi) om dit verhaal op internet te gooien, en zo niet, dan hebben jullie straks een dubbel verhaal. Ik hoop jullie de komende tijd een beetje op de hoogte te houden van de gebeurtenissen hier, dat zal zeker niet vaker zijn dan een keer per week, maar zelfs daar ga ik niet op rekenen.. Ik hoop dat jullie in Nederland van het mooie weer genieten (haha, Bazinga!), dat ga ik hier in ieder geval, zodra ik me beter voel, wel doen.
07/02/2014
Een dubbel verhaal dus, zoals ik al zei. Een paar mensen hadden afgehaakt en de andere taxi zat al helemaal vol, dus helaas pindakaas. Inmiddels zit ik al een paar dagen hier, en heb ik al uitgebreid kennis mogen maken met mijn 2 baby’s: Balu en Paya. Balu is 7 maandjes oud, en heeft langere tijd bij een vrouw in huis gewoond. Hierdoor is hij erg aanhankelijk, en zit ie het liefst de hele dag op je. Paya is wat zelfstandiger, en vindt het ook erg leuk om in bomen te klimmen. Meteen de eerste nacht al had ik Balu bij mij in bed liggen. Dat geeft misschien niet een erg “eco” beeld van deze organisatie als ik dat zo zeg, maar eco is deze organisatie zeker wel. Alles hier wordt hergebruikt, en in plaats van dat de diertjes in kooien zitten (zoals je meestal ziet bij opvangcentra), hebben ze hier juist alle ruimte terwijl de mensen over het algemeen juist “opgesloten” zitten. Dat opsluiten is trouwens hard nodig, gister had ik de deur van mijn hutje niet goed op slot gedaan, en ja, toen kwam er ’s ochtends ineens een spider monkey binnen gewandeld.
Ik vermaak me hier prima, de natuur is echt prachtig. Van helder gekleurde vlinders en harige rupsen tot vreemde vogels en bijtende mieren. Helaas regent het hier op het moment wel ontzettend veel, waardoor foto’s maken er bijna niet in zit. Het scheelt dat Balu&Paya regen ook niet leuk vinden, waardoor ik het grootste deel van de dag gewoon binnen kan blijven (wat ook weer een beetje zonde is, maar lange wandeltochten zitten er toch niet in..). De bedoeling is om de Balu&Paya een beetje te socialiseren met de andere howlermonkeys die hier zitten, al is dat vrij lastig want die zijn natuurlijk nergens te bekennen als het stortregent. Gelukkig is februari het hoogtepunt van het regenseizoen, en zal het hierna snel droger worden.
Zorgen voor de baby’s betekend wel echt fulltime bezig zijn, de enige rustmomentjes die je hebt zijn je afwisseling voor ontbijt, lunch en avondeten. Het eten hier is overigens niet slecht, maar kan natuurlijk beter. S’ochtends krijgen we meestal brood, en op sommige dagen pap (dat zijn vanzelfsprekend de dagen dat ik ontbijt even oversla..), ’s middags en ’s avonds krijgen we warm eten, afwisselend tussen rijst en pasta, en zo heel af en toe friet. En als het een keer niet zo lekker is, dan maar niet, dat overleef ik ook wel weer. Het enige vervelende vind ik dat ik zelf nog geen Spaans spreek, waardoor ik af en toe nog wel eens andere vrijwilligers om hulp moet vragen. Ik ga de komende tijd wel hard mijn best doen om toch een beetje Spaans te leren met behulp van de mini cursus die ik heb meegenomen vanuit Nederland. Hopelijk kan ik jullie snel op de hoogte brengen!
08/02/2014
Yay, als het goed is kan ik dadelijk eindelijk naar Coroico! Hoe het daar is horen jullie een volgende keer wel weer, want ik wil daar ook een beetje rondkijken en terug zijn voor het avondeten. Inmiddels heb ik een nieuw kamergenootje die hier ongeveer 2 maanden zal blijven, net iets korter dan mij dus. Ik ben al een aantal keren onder geplast en gepoept, maar tot nog toe gaat alles gewoon prima! Echt privacy heb ik hier niet, maar daar heb ik tot nog toe ook nog niet echt behoefte aan. Wat ik wel een beetje mis is dat ik niet gewoon even “hoi” kan zeggen tegen paps en mams, want telefoon werkt hier niet en internet is er al helemaal niet. Ik heb wel wat foto’s gemaakt, maar om die te uploaden gaat denk ik teveel tijd kosten. Mocht dat wel lukken, dan zal ik wat op Facebook plaatsen. Talk to you later!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
