Bolivia #6
Blijf op de hoogte en volg Stephanie
15 April 2014 | Bolivia, Yolosa
04/04/2014
Nog iets meer dan een week te gaan! De vraag is alleen of ik de volledige week nog hier in La Senda Verde zal doorbrengen.. Niet omdat ik hier eerder weg wil, maar omdat er wellicht niet op het laatste moment nog een mogelijkheid is om naar La Paz te rijden. Al een aantal dagen zijn er wegblokkades, waarbij minstens 2 doden zijn gevallen en veel gewonden. Er wordt met dynamiet gegooid en er wordt gesproken over machetes die geslepen worden. Hoe alles precies in elkaar steekt, geen idee, maar het lijkt een strijdt tussen de overheid, de mijnwerkers en nog meer groepen. Vandaar dat ik waarschijnlijk eerder naar La Paz vertrek. Mocht alles nu gewoon opgelost zijn dan vertrek ik gewoon zaterdagmiddag, om nog 1 volledige dag in La Paz te hebben.
Op het moment hebben we de verantwoordelijkheid erbij gekregen om voor Maruca, een 19-jarige slingeraap, te zorgen. Dat heeft weer te maken met de chaos tussen de brulapen en de slingerapen.
Balu en Paya doen het allebei prima! Heel vaak wordt er gevraagd of ik ze niet enorm ga missen, antwoord daarop is ja en nee. Tuurlijk heb ik wel een band met ze opgebouwd, maar als je hier met de juiste motivatie komt (de baby’s dusdanig opvoeden dat ze in de groep geplaatst kunnen worden), dan ben je voorbereid. Ik ben erg trots op de ontwikkeling van Balu; van onzeker baby’tje tot stoere macho. Hij speelt nu zelfs met de alfa man van de groep en met Maya, waar hij eerst nog zo bang van was.
De komende dagen ga ik nog genieten van het lekkere weer (na mijn vorige post schijnt het regenseizoen ineens gestopt te zijn), wellicht dat ik morgen zelfs even een “duik” in de rivier neem. Naar wat ik gehoord heb is het weer in Nederland niet al te slecht op het moment, dus ik zie er ook niet tegenop om weer naar huis te komen en lekker in mijn eigen bed te slapen en normaal te douchen. Mijn Spaans is nog niet geweldig, zinnen formuleren lukt nog steeds niet echt. Mijn plan is om bij thuiskomst een cursus te gaan volgen, zodat ik de taal uiteindelijk wél beheers. Dat is voor latere zorg, eerst op het vliegveld zien te komen!
15/04/2014
Afgelopen week ging zo ongelooflijk snel, en nu zit ik alweer in het vliegtuig van Miami naar Londen..
Mijn laatste week in La Senda was behoorlijk stressvol, de nieuwe ouders arriveerden, 1 daarvan had een meisje moeten zijn, maar het waren uiteindelijk 2 jongens. Balen, want dat gaat problemen opleveren met Paya, die is nog bang van mannen.. C., de enige mama die nog achterbleef daar, had een ontsteking waardoor ze antibiotica moest slikken en niet bij baby’s mocht zijn, last-minute heb ik dus maar 2 reserve mama’s aangewezen die allebei ontwormd zijn en nu meehelpen in de zorg van Paya en Balu.
Het lastigst van afgelopen week was toch echt wel het afscheid van Paya. Ik had me er echt wel op ingesteld dat ik ging vertrekken en zo, en het is ook goed zo, maar na dik 2 maanden intensief werken met Paya en haar dan gedag moeten zeggen… Tsja, daar kwamen toch wel wat traantjes bij kijken. Bijna-traantjes had ik een paar dagen voor mijn vertrek, toen ik Hielo, mijn favo capucijn aapje gedag wou gaan zeggen. Ik stelde het uit tot de volgende dag omdat er iets tussen kwam, maar net toen ik afscheid wou gaan nemen kreeg ik te horen dat ze hem in hadden laten slapen.. Ik wist dat het er wel aan zat te komen, hij was ziek, maar precies op zo’n moment is toch rot. Die ervaring heeft me toch weer geleerd om niks uit te stellen..
Op de laatste dag heb ik nog even met Vicky rond de tafel gezeten voor een evaluatie van mijn stage, en hoe zij over mij sprak maakt me helemaal happy.
In eerste instantie was de planning dat ik eergisteren in mijn eentje smiddags zou vertrekken naar La Paz, met de bus van Gravity mee. Uiteindelijk zijn we met z’n 5en vertrokken in een minivan, met de muziek variërend van Bryan Adams tot Celine Dion, waarvan we de meeste liedjes allemaal vals hebben zitten meeblèren (arme Jesús.. ). De dag van tevoren had ik een reservering gemaakt voor ons 5en voor een hostel, maar eenmaal daar aangekomen zeiden ze dat ze geen reserveringen aannamen via de telefoon. Ik vraag me af met wie ik dan gesproken heb.. Eerste avond was Guns ’n Roses avond, helaas kwamen we daarvoor net te laat aan in La Paz, en stiekem was iedereen ook wel moe, dat ging dus niet door. Toen we uiteindelijk gesetteld waren in ons hostel was het al aardig laat, maar we besloten toch nog uit eten te gaan bij de Thai. Wat een fancy restaurant, met heerlijke loungekussens. Loungemuziek vond ik dan weer wat minder, want door de steeds herhalende beats heb ik toch een beetje het gevoel alsof ik ge-brainwashed wordt. Gisteravond zijn we naar de bed & breakfast gelopen in dezelfde straat als ons hostel, waar een BBQ avond was in de sky bar (prachtig uitzicht over La Paz) . Hoewel mijn vlucht pas rond 6 uur s’ochtends ging, moest ik toch rond 2 uur mijn bed al uit, vandaar dat ik rond een uur of 10 besloot terug te lopen richting hostel. Daar heb ik een paar korte uurtjes geslapen, totdat ik om 10 voor 2 wakker werd van de rest die terugkwam van het drinken en feesten, mooie timing!
Na een wat hobbelige rit in de taxi (oude auto? Slechte chauffeur? Geen idee..), kwam ik dan eindelijk aan op La Paz airport, veel te vroeg natuurlijk, maar met Bolivia weet je het maar nooit, dus liever te vroeg dan te laat. Na al het incheck-gedoe besloot ik om nog even in het ene “duty-free” winkeltje rond te snuffelen, om wellicht nog wat chocolade in te slaan voor de vlucht. Pffff.. duty-free.. Waar ik in La Paz max. 14 Bs (zeg, 1,40 in euro’s) betaalde voor een reep chocolade, was dat hier 30 Bs (3 euro). Belachelijk toch? Uiteindelijk heb ik mezelf maar tevreden gesteld met een achterlijk duur zakje chocolade-rozijnen.
Doordat ik veel avonden vroeg naar bed moest met de baby’s heb ik ook zat tijd gehad om te denken. Denken over de toekomst, over mijn studie, over wat ik wil doen met mijn leven. 2 maanden lang zonder je eigen spullen leven laat je toch ook wel beseffen dat je eigenlijk helemaal niet zoveel nodig hebt. Ik zou willen zeggen dat ik niet materialistisch ben, maar dan zou ik liegen. Ik hecht toch echt wel waarde aan mijn spulletjes, maar Bolivia heeft daar toch wel aardig verandering in gebracht. Heb ik Nederland gemist? Nee, niet echt. Maar het zijn de kleine dingetjes waar je aan gewend bent die je toch wel meer gaat waarderen na zo’n reis. Een schone douche bijvoorbeeld, en eentje die niet continu van temperatuur verandert, en kiezen wat je wilt eten en wanneer, dat soort dingen. Maar het zijn ook de kleine dingetjes die ik ga missen van Bolivia; de glimlach van de Boliviaanse vrouwen (met aardig wat ontbrekende tanden) als je ze vriendelijk gedag zegt, wakker worden met het geluid van capucijn apen die over het dak rennen, slangen die door de veranda kronkelen, Paya die s’ochtends op mijn gezicht ging zitten, Balu die in mijn nek lag te slapen..
Ik kijk terug op een ontzettend mooie tijd. Ik heb fantastische mensen ontmoet en de meest magische dingen ervaren. Ik ben trots op mezelf dat ik dit in mijn eentje heb gedaan, en ik heb ontzettend veel geleerd. Niet alleen over dieren, planten, cultuur en dat soort dingen, maar ook over mezelf. Bij thuiskomst zal ik al snel onderzoek gaan doen naar mijn vervolgstudie, want ik heb besloten dat educatie toch wel erg belangrijk is als ik uiteindelijk een fatsoenlijke baan wil vinden. Ik heb er aan zitten denken om mijn hobby (wildlife photography) uit te breiden, maar daar ben ik op terug gekomen. Mijn motivatie achter wildlife photography is de emotie, die ik wil vastleggen in een foto, het moment, en mocht ik besluiten om professioneel verder te gaan met fotografie, dan zou dat voor mij verloren gaan. Nu heb ik nog alle vrijheid om vast te leggen wat ik wil en hoe ik het wil, en dat wil ik ook zo houden. Hopelijk zal ik uiteindelijk toch wat professioneler zijn dan nu, en komen jullie mijn naam ooit tegen in een tijdschrift onder een mooie natuurfoto, dat zou toch wel mooi zijn.
Ook heb ik besloten om een blog te starten voor andere reizigers met reviews van restaurants, bars & hostels/hotels, want waarom zou ik mezelf niet nuttig maken als ik toch al die plekken bezoek? Het gaat wat tijd kosten om dat fatsoenlijk op te starten, maar zodra het begin is gemaakt zal ik de link doorsturen naar wie interesse heeft.
Voorlopig zal ik geen tijd en geld meer hebben om zo’n reis in mijn eentje te ondernemen, maar de eerstvolgende keer dat ik naar het buitenland ga (en dat gaat toch weer spoedig zijn), hou ik jullie weer op de hoogte van mijn belevenissen. Tot dan!
Nog iets meer dan een week te gaan! De vraag is alleen of ik de volledige week nog hier in La Senda Verde zal doorbrengen.. Niet omdat ik hier eerder weg wil, maar omdat er wellicht niet op het laatste moment nog een mogelijkheid is om naar La Paz te rijden. Al een aantal dagen zijn er wegblokkades, waarbij minstens 2 doden zijn gevallen en veel gewonden. Er wordt met dynamiet gegooid en er wordt gesproken over machetes die geslepen worden. Hoe alles precies in elkaar steekt, geen idee, maar het lijkt een strijdt tussen de overheid, de mijnwerkers en nog meer groepen. Vandaar dat ik waarschijnlijk eerder naar La Paz vertrek. Mocht alles nu gewoon opgelost zijn dan vertrek ik gewoon zaterdagmiddag, om nog 1 volledige dag in La Paz te hebben.
Op het moment hebben we de verantwoordelijkheid erbij gekregen om voor Maruca, een 19-jarige slingeraap, te zorgen. Dat heeft weer te maken met de chaos tussen de brulapen en de slingerapen.
Balu en Paya doen het allebei prima! Heel vaak wordt er gevraagd of ik ze niet enorm ga missen, antwoord daarop is ja en nee. Tuurlijk heb ik wel een band met ze opgebouwd, maar als je hier met de juiste motivatie komt (de baby’s dusdanig opvoeden dat ze in de groep geplaatst kunnen worden), dan ben je voorbereid. Ik ben erg trots op de ontwikkeling van Balu; van onzeker baby’tje tot stoere macho. Hij speelt nu zelfs met de alfa man van de groep en met Maya, waar hij eerst nog zo bang van was.
De komende dagen ga ik nog genieten van het lekkere weer (na mijn vorige post schijnt het regenseizoen ineens gestopt te zijn), wellicht dat ik morgen zelfs even een “duik” in de rivier neem. Naar wat ik gehoord heb is het weer in Nederland niet al te slecht op het moment, dus ik zie er ook niet tegenop om weer naar huis te komen en lekker in mijn eigen bed te slapen en normaal te douchen. Mijn Spaans is nog niet geweldig, zinnen formuleren lukt nog steeds niet echt. Mijn plan is om bij thuiskomst een cursus te gaan volgen, zodat ik de taal uiteindelijk wél beheers. Dat is voor latere zorg, eerst op het vliegveld zien te komen!
15/04/2014
Afgelopen week ging zo ongelooflijk snel, en nu zit ik alweer in het vliegtuig van Miami naar Londen..
Mijn laatste week in La Senda was behoorlijk stressvol, de nieuwe ouders arriveerden, 1 daarvan had een meisje moeten zijn, maar het waren uiteindelijk 2 jongens. Balen, want dat gaat problemen opleveren met Paya, die is nog bang van mannen.. C., de enige mama die nog achterbleef daar, had een ontsteking waardoor ze antibiotica moest slikken en niet bij baby’s mocht zijn, last-minute heb ik dus maar 2 reserve mama’s aangewezen die allebei ontwormd zijn en nu meehelpen in de zorg van Paya en Balu.
Het lastigst van afgelopen week was toch echt wel het afscheid van Paya. Ik had me er echt wel op ingesteld dat ik ging vertrekken en zo, en het is ook goed zo, maar na dik 2 maanden intensief werken met Paya en haar dan gedag moeten zeggen… Tsja, daar kwamen toch wel wat traantjes bij kijken. Bijna-traantjes had ik een paar dagen voor mijn vertrek, toen ik Hielo, mijn favo capucijn aapje gedag wou gaan zeggen. Ik stelde het uit tot de volgende dag omdat er iets tussen kwam, maar net toen ik afscheid wou gaan nemen kreeg ik te horen dat ze hem in hadden laten slapen.. Ik wist dat het er wel aan zat te komen, hij was ziek, maar precies op zo’n moment is toch rot. Die ervaring heeft me toch weer geleerd om niks uit te stellen..
Op de laatste dag heb ik nog even met Vicky rond de tafel gezeten voor een evaluatie van mijn stage, en hoe zij over mij sprak maakt me helemaal happy.
In eerste instantie was de planning dat ik eergisteren in mijn eentje smiddags zou vertrekken naar La Paz, met de bus van Gravity mee. Uiteindelijk zijn we met z’n 5en vertrokken in een minivan, met de muziek variërend van Bryan Adams tot Celine Dion, waarvan we de meeste liedjes allemaal vals hebben zitten meeblèren (arme Jesús.. ). De dag van tevoren had ik een reservering gemaakt voor ons 5en voor een hostel, maar eenmaal daar aangekomen zeiden ze dat ze geen reserveringen aannamen via de telefoon. Ik vraag me af met wie ik dan gesproken heb.. Eerste avond was Guns ’n Roses avond, helaas kwamen we daarvoor net te laat aan in La Paz, en stiekem was iedereen ook wel moe, dat ging dus niet door. Toen we uiteindelijk gesetteld waren in ons hostel was het al aardig laat, maar we besloten toch nog uit eten te gaan bij de Thai. Wat een fancy restaurant, met heerlijke loungekussens. Loungemuziek vond ik dan weer wat minder, want door de steeds herhalende beats heb ik toch een beetje het gevoel alsof ik ge-brainwashed wordt. Gisteravond zijn we naar de bed & breakfast gelopen in dezelfde straat als ons hostel, waar een BBQ avond was in de sky bar (prachtig uitzicht over La Paz) . Hoewel mijn vlucht pas rond 6 uur s’ochtends ging, moest ik toch rond 2 uur mijn bed al uit, vandaar dat ik rond een uur of 10 besloot terug te lopen richting hostel. Daar heb ik een paar korte uurtjes geslapen, totdat ik om 10 voor 2 wakker werd van de rest die terugkwam van het drinken en feesten, mooie timing!
Na een wat hobbelige rit in de taxi (oude auto? Slechte chauffeur? Geen idee..), kwam ik dan eindelijk aan op La Paz airport, veel te vroeg natuurlijk, maar met Bolivia weet je het maar nooit, dus liever te vroeg dan te laat. Na al het incheck-gedoe besloot ik om nog even in het ene “duty-free” winkeltje rond te snuffelen, om wellicht nog wat chocolade in te slaan voor de vlucht. Pffff.. duty-free.. Waar ik in La Paz max. 14 Bs (zeg, 1,40 in euro’s) betaalde voor een reep chocolade, was dat hier 30 Bs (3 euro). Belachelijk toch? Uiteindelijk heb ik mezelf maar tevreden gesteld met een achterlijk duur zakje chocolade-rozijnen.
Doordat ik veel avonden vroeg naar bed moest met de baby’s heb ik ook zat tijd gehad om te denken. Denken over de toekomst, over mijn studie, over wat ik wil doen met mijn leven. 2 maanden lang zonder je eigen spullen leven laat je toch ook wel beseffen dat je eigenlijk helemaal niet zoveel nodig hebt. Ik zou willen zeggen dat ik niet materialistisch ben, maar dan zou ik liegen. Ik hecht toch echt wel waarde aan mijn spulletjes, maar Bolivia heeft daar toch wel aardig verandering in gebracht. Heb ik Nederland gemist? Nee, niet echt. Maar het zijn de kleine dingetjes waar je aan gewend bent die je toch wel meer gaat waarderen na zo’n reis. Een schone douche bijvoorbeeld, en eentje die niet continu van temperatuur verandert, en kiezen wat je wilt eten en wanneer, dat soort dingen. Maar het zijn ook de kleine dingetjes die ik ga missen van Bolivia; de glimlach van de Boliviaanse vrouwen (met aardig wat ontbrekende tanden) als je ze vriendelijk gedag zegt, wakker worden met het geluid van capucijn apen die over het dak rennen, slangen die door de veranda kronkelen, Paya die s’ochtends op mijn gezicht ging zitten, Balu die in mijn nek lag te slapen..
Ik kijk terug op een ontzettend mooie tijd. Ik heb fantastische mensen ontmoet en de meest magische dingen ervaren. Ik ben trots op mezelf dat ik dit in mijn eentje heb gedaan, en ik heb ontzettend veel geleerd. Niet alleen over dieren, planten, cultuur en dat soort dingen, maar ook over mezelf. Bij thuiskomst zal ik al snel onderzoek gaan doen naar mijn vervolgstudie, want ik heb besloten dat educatie toch wel erg belangrijk is als ik uiteindelijk een fatsoenlijke baan wil vinden. Ik heb er aan zitten denken om mijn hobby (wildlife photography) uit te breiden, maar daar ben ik op terug gekomen. Mijn motivatie achter wildlife photography is de emotie, die ik wil vastleggen in een foto, het moment, en mocht ik besluiten om professioneel verder te gaan met fotografie, dan zou dat voor mij verloren gaan. Nu heb ik nog alle vrijheid om vast te leggen wat ik wil en hoe ik het wil, en dat wil ik ook zo houden. Hopelijk zal ik uiteindelijk toch wat professioneler zijn dan nu, en komen jullie mijn naam ooit tegen in een tijdschrift onder een mooie natuurfoto, dat zou toch wel mooi zijn.
Ook heb ik besloten om een blog te starten voor andere reizigers met reviews van restaurants, bars & hostels/hotels, want waarom zou ik mezelf niet nuttig maken als ik toch al die plekken bezoek? Het gaat wat tijd kosten om dat fatsoenlijk op te starten, maar zodra het begin is gemaakt zal ik de link doorsturen naar wie interesse heeft.
Voorlopig zal ik geen tijd en geld meer hebben om zo’n reis in mijn eentje te ondernemen, maar de eerstvolgende keer dat ik naar het buitenland ga (en dat gaat toch weer spoedig zijn), hou ik jullie weer op de hoogte van mijn belevenissen. Tot dan!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
