Cultuur, natuur en de toekomst

Ojee ojee ojee.. Vanmiddag in het veld een volledig verhaal voor jullie getypt, en zojuist met het kopiëren één verkeerde handeling gedaan waardoor ik weer helemaal overnieuw kon beginnen :-(

Inmiddels woon ik al een maand in Mexico, wat is dat snel gegaan! De tijd gaat zelfs zo snel dat ik moeite heb met het schrijven van verhalen, vooral de weekenden zitten vol met leuke activiteiten.

Te beginnen bij het weekend van twee weken terug; ‘zaterdags stond Aqua Azul op de planning. Na ons allemaal klaar te hebben gemaakt vertrokken we naar de stad om daar tot de conclusie te komen dat Aqua Azul niet mogelijk was; door blokkades ivm verkiezingen was het niet mogelijk om Palenque te verlaten. Hé, flashback naar Bolivia? Gelukkig was Aqua Azul niet de enige plek die verkoeling bood; een rivier die door Palenque stroomt was een perfecte plek voor een frisse duik en een relaxte middag.

Zondag heb ik samen met A. de ruïnes hier in Palenque bezocht. Ontzettend mooi! Helaas komt zoiets nooit helemaal over op foto’s. Het gevoel dat je op een eeuwenoude vervallen stad staat; zo vreemd.. Na de ruïnes beklommen te hebben vonden we het wel tijd voor een hapje en een drankje, het museum dat aan de ruïnes grensde zou een café hebben waar we even konden bijtanken. Helaas was het café juist die dag gesloten waardoor we ons begaven naar een hotel met restaurant iets verderop. Dat was wel het eerste restaurant waar desserts op de kaart stonden, niet mis natuurlijk!

Vanaf die week ben ik begonnen met het leren werken met de GPS en het markeren van bomen. Geen hele grote uitdaging, maar wel technieken die ooit wel eens van pas kunnen komen. Heel veel spannends gebeurt er tijdens een werkweek niet, afgezien van de bijzondere dingen die je onderweg tegenkomt; een kolibrienest met één enkel eitje erin, vreemde insecten en gigantische spinnen.

Het weekend daarop hebben we op vrijdag een auto gehuurd om naar Xpujil af te reizen; een klein dorpje in de buurt van Calakmul; een gigantisch park met veel wildlife en prachtige ruïnes. Die waren ontzettend indrukwekkend; Palenque was in verhouding een klein dorpje. Naast de ruïnes hoopte ik wat wildlife te zien en op de lange weg door de jungle richting de ruïnes kwamen we al pecari’s tegen, een soort wilde zwijntjes, een coati (een neusbeer),heel veel vogels en een paar agouti’s. In het park zelf kwamen we nog brulapen tegen (iets minder bijzonder voor ons gezien het feit dat we daar al de hele week mee werken), maar ook een aantal spider monkeys! Een van de vrouwtjes had een jong dat ze nog bij zich droeg, ontzettend leuk om te zien.

Hoewel de ruïnes ontzettend mooi waren kwam de meest intense en adembenemende ervaring pas bij zonsondergang. F. wist een plek waar een vleermuizengrot was waar de vleermuizen s’avonds in grote groepen eruit kwamen vliegen. Niks had mij kunnen voorbereiden op wat we gingen zien.. MILJOENEN vleermuizen kwamen tegelijk in tornado vorm uit een gigantisch gat in de grond. Ooit had ik al een documentaire hierover gezien op een natuurzender, maar ik had niet durven dromen dat ik zoiets ooit in het echt zou zien..

Helaas moesten we de volgende dag vroeg terug zijn i.v.m autohuur, maar stiekem was het niet zo erg om de rest van de dag uit te rusten na het zware weekend.

De week die daarop volgde was de laatste week met de Pakal groep.
Vrijdagavond zijn we met een groep uit eten gegaan bij El Panchan ter ere van de verjaardag van projectleidster S. De sfeer in El Panchan is heerlijk, evenals het eten. De muziek, hoewel ontzettend mooie en vrolijk, overstemde helaas wel de conversaties; een mix tussen Nederlands, Engels en Spaans. Gedurende de avond kreeg ik gezelschap van een zwarte kat, die de rest van de avond mijn schoot niet meer verlaten heeft. Niet zo’n probleem voor mij; ze maakte een mooi excuus voor mij om niet te hoeven dansen ;-)

Zaterdags waren we uitgenodigd om bij het huis van de grootouders van de assistenten van F. te gaan kijken. Een huis met een aangrenzend gebied van 8 hectare onderverdeeld in graasgebied voor de koeien, rietsuikervelden, verschillende fruitbomen en palmen met kokosnoten. Naast dat alles liepen er ook nog schapen, varkens, honden, kippen en kalkoenen rond; een gezellige boel dus! Wat dit nog bijzonderder maakt is dat het gebied enkel en alleen wordt beheerd door de opa van assistenten; 8 hectare! De grootte van hun gebied zegt echter weinig over hun welvaart; aluminium golfplaten moesten de regen afvoeren, van een fatsoenlijk dak was niet te spreken. Ondanks dat ze voor zichzelf niet veel hebben zijn ze wel enorm gastvrij en gul. We kregen een rondleiding over de gronden en bij elk stuk land kregen we wel iets aangeboden; vers sinaasappelsap, verse kokos, verse rietsuiker.. Allemaal ontzettend lekker! We waren uitgenodigd om te blijven eten en voor zover mogelijk kwamen de meeste ingrediënten recht van het land.

Zondags hebben we lekker rustig aan gedaan, met als prioriteit; uitslapen! Dat komt er doordeweeks (vanzelfsprekend) niet van. Omdat Agua Azul wat meer tijd vraagt dan een paar uurtjes besloten we langs de weg te lopen op zoek naar een hotel waar we het zwembad mochten gebruiken. Uiteindelijk vonden we er een waar dat tegen een kleine prijs mocht. Hoewel het water niet helemaal de gewenste koude temperatuur had was het toch heerlijk om even te relaxen. Na wat kaartspelletjes en een drankje werd ik mij ineens bewust van een vreemd gevoel in mijn mond. Het draadje wat nog achter mijn tanden doorloopt was losgeschoten aan een kant, waardoor er metaal uitstak in mijn mond. Dat is natuurlijk vragen om problemen als je daar niks aan doet, vandaar dat ik zo snel mogelijk naar de tandarts wilde.

Dat kon gelukkig meteen gisteren, samen met S. Een vloeiend Spaans sprekend persoon was onmisbaar; in gebrekkig Spaans had ik nooit uitgelegd gekregen wat er moest gebeuren; een druppeltje speciale lijm om het draadje vast te maken aan mijn tand. De tandarts was blijkbaar niet helemaal overtuigd van de lijm en heeft er voor de zekerheid maar heel veel druppeltjes lijm op gedaan. Zoveel dat het nu aanvoelt alsof er een extra tand zit.. Ach, nu zal hij niet meer losschieten toch? En zodra ik weer terug in Nederland ben kan ik het altijd weer aan laten passen.

Over Nederland gesproken; ik mis jullie stiekem wel al een beetje hoor! En ik heb nog steeds geen idee wanneer ik terug ga zijn. Wat ik wel weet, is dat Mexico niet veel langer mijn verblijfplek zal zijn. Begin oktober of eind september zal ik namelijk afreizen naar Costa Rica om daar in opvangcentrum voor brulaapjes te werken. Dat hadden jullie niet zien aankomen hè?

Toen ik de vacature voor mijn positie hier in Mexico tegenkwam op internet was ik heel erg enthousiast, maar ook heel erg nerveus. Ik had nog nooit iets gedaan wat ook maar met onderzoek te maken had, en deze periode zou voor mij duidelijk moeten maken of het überhaupt iets voor mij was. Nu blijkt dus dat dat niet zo is. Mijn passie ligt echt bij het rehabiliteren van dieren, resultaatgericht werk dus. Vandaar mijn keuze om het project hier binnenkort te verlaten en naar Costa Rica af te reizen. Deze ervaringen zullen mij altijd bijblijven en het was zeker een leerzame periode, maar stiekem kijk ik er ook weer naar uit om het werk te gaan doen waar ik mij in Bolivia mee bezig heb gehouden.

Hoelang ik in Costa Rica zal blijven staat nog niet vast; dat hangt af van o.a het werk, de mensen, de omgeving, etc. Als mijn tijd er daar op zit zal ik moeten kijken hoeveel geld er nog op mijn rekening staat alvorens te bepalen of ik nog naar een ander project in Zuid- of Centraal Amerika doorga. Wanneer ik daarna terug naar Nederland kom zal ik wellicht eerst moeten werken om mijn rekening weer wat aan te vullen. Van daaruit zal ik naar Azië gaan om in Thailand bij een re-integratie project voor gibbons te werken of naar Afrika, waar veel projecten zijn die mijn aandacht hebben getrokken. Werken met chimpanzees is er een van, al is het wellicht een betere optie om dat project te bewaren voor wanneer ik wat ouder en meer ervaren ben.

Voorlopig zit het er nog niet op hier en ik wil zeker nog wat overige technieken onder de knie krijgen. Gisteren zijn we begonnen met de nieuwe groep die we de komende twee weken zullen volgen. De groep heet ‘Motiepa’ en bestaat uit mannetjes Hugo en Titi, vrouwtje Melanie en haar drie dochters Purpurina, Saki en haar jongste baby die nog geen naam heeft op dit moment. Hun homerange verschilt kwa terrein behoorlijk van de ‘Pakal’ groep; watervallen en grote heuvels maken het gebied erg divers. Helaas bemoeilijkt dat het observeren wel een beetje doordat snel door het gebied verplaatsen voor ons niet mogelijk is, maar voor de apen wel.

De komende tijd ga ik zeker nog genieten hier, en ik ga ook proberen nog een aantal mooie foto’s te maken, al zullen dat vooral apenfoto’s zijn :) Mijn trailcam ben ik mee aan het werken, al zijn de agouti’s op de foto’s niet zo heel spannend. Hou mijn Facebook in de gaten voor de laatste snapshots van mijn tijd hier!